Mein Erlebnis im Wald - één maand onderweg
Er zijn weer 2 weken voorbij gegaan, zonder een blog update. Tijd om daar wat aan te veranderen :)
Ik merk dat ik echt teveel gedaan heb, om alles te benoemen en dus heb ik besloten er wat hoogte- (en diepte-) puntjes uit te pakken.
Zo. 22 september:
Overleg in Kiel over het ponykamp voor in de herfstvakantie.
Ondanks dat ik al een goede 10 jaar niet gereden heb, ben ik gevraagd om mee te helpen bij een van de zovele ponykampen hier! Het was een fijn overleg en ik heb er echt Lust auf (zin in), ondanks dat ik ook nog wel zorgen heb over de stille tijd die ik voor de kinderen moet voorbereiden.
Ma. 23 september - do. 26 september:
Een ‘relatief’ normale week, waarin ik tijd heb mogen spenderen met Annette, Theathermause heb meegemaakt, langs ben geweest bij een gezin om kennis te maken en overleg heb gehad over een gebedsweek in januari. Tijd met Annette is altijd fijn en het gezin waar ik te gast was, was heel lief en had lekker gekookt :). Ook het overleg was goed; beetje duf, zo zitten in een ruimte en beetje neuzelen over januari, maar prima. Hoort er ook bij.
Vrij. 27 september - zo. 29 september:
Vader-kind-weekend. Een weekend met veel (heeeel veel) kinderen, sterke verhalen van de papa’s, enge roeitochtjes met Felix en met (gelukkig) Ronja mee. We hebben levend stratego gespeeld (en messen gevonden in het bos. Uiteraard dé sensatie van het weekend), van alles in elkaar getimmerd en broodjes gebakken boven het kampvuur wat het hele weekend brandend was. Door de korte nachten slaap (van zowel de papa’s, als van de kinderen) was iedereen verschrikkelijk moe zondag. Terug naar huis gaan was dan ook zeker geen straf.
Ma. 30 september:
Op maandag, eigenlijk mijn vrije dag, was ik uitgenodigd om mee te kijken bij de lessen op de school waar ik eventueel mag gaan werken. Ik heb drie lessen gevolgd en vond het ‘jufje spelen’ echt leuk. Over een goede twee weken krijg ik te horen wat het nieuwe lesrooster van de basisschool klassen is en waar ik dus mag meehelpen.
Do. 3 oktober:
Tag der Deutsche Einheit! Precies 29 jaar terug werd Duitsland weer één groot land, nadat het voor een lange tijd het DDR-gebied gekend had. Dit werd landelijk groot gevierd in Kiel, met vooral heel veel standjes. In de middag zouden we als gezin door Kiel heen slenteren en ‘s avonds had ik nog een gesprek over de tienergroep en een feest in Kiel op de planning staan. Er waren allerlei politici aanwezig en dus moesten we, om binnen een bepaald gebied te komen, door controleposten heen, met niet zulke vrolijke Duitse controleurs. Het slenteren door Kiel was leuk, ook al waren het dus vooral standjes waar we voorbij kwamen. Ik heb gratis chocopasta gekregen en ben op de foto geweest met mijn grote held: iemand in een pak van een arend. Aan het einde van de haven van Kiel was het ons idee om met de bus het stuk terug te rijden, zodat ik snel en gemakkelijk door kon naar mijn volgende afspraak. Lang verhaal kort: paniek. De bussen reden niet veel en niemand leek de streek te kennen waar ik heen moest. Na de lange weg terug gewandeld te hebben, was ik kapot en moest ik nog door.
De bespreking was niet geweldig en het feest daarna ook niet. Ik was dus moe en het feest bleek eigenlijk vooral helemaal lam zuipen te zijn. Toen de groep om 1 uur de stad in ging, had ik eindelijk de rust om lekker te slapen (noem me een oma, maar echt, ik heb zo hard mijn slaap nodig hier).
Naast alles wat ik doe, merk ik wel dat het me zwaar valt dat ik weg ben van de mensen die ik liefheb (en die mij liefhebben). Thuis weet ik dat ik geliefd ben en weet ik dat mensen mij kennen zoals ik ben. Hier ben ik veel weg van ‘huis’ (= mijn woonplaats bij Karsten) en heb ik veel te maken met (nieuwe) mensen. Overal waar ik kom heb ik het idee dat ik moet presteren; ik moet voor mijn gevoel constant bewijzen dat ik leuk en grappig en lief en …. ben. Bovendien heb ik bij de kinderclubs het gevoel dat ik niet goed klik met de kinderen en dat ze me ‘anders’ vinden. Het is lastig dat ik niet goed weet hoe anderen mij zien en ik merk dat dat continu ‘vrolijk en leuk’ doen mij veel energie kost.
Daarnaast mis ik leeftijdsgenoten. Ik heb hier geen opleiding gevolgd en ken niemand nog van vroeger. Ook in mijn kerk zitten weinig jongeren en bij mijn werk hier, zijn vrijwel al mijn collega’s volwassen. Hierbij moet ik zeggen dat alle volwassenen echt lief zijn, maar onze ‘leefwerelden’ zijn gewoon anders. Ik ben geen moeder (en heb dus ook de ‘opvoedingszorgen’ niet), heb geen ‘9-to-5’ baan en probeer ook niet alle soorten dieetboeken door te werken.
Ergens mis ik dus die ontspanning die je hebt met vrienden; een plek waar ik geen leiding hoef te zijn en waar ik mezelf ben.
Ik doe dus veel verschillende dingen en begin last te krijgen van heimwee. Gelukkig heb ik echt wel een lief gezin waarin ik zit. Ze beginnen steeds nieuwsgieriger te raken naar mijn blog, dus misschien de volgende maar in half Duits ;) (is grapje; dat kan ik nog niet geloof ik). Tevens gaat mijn Duits nog steeds lekker hakkelig en ben ik er in Kiel achter gekomen dat eigenlijk vrijwel niemand mij verstaat, naast mijn gastgezin. Aan de uitspraak valt dus nog te werken :)
Heel veel groetjes en Duitse handjes (die geven ze echt overal!).
Mit Freundlichen Grüßen,
Anna:)
PS: Titelcredits naar Karsten :)
Eind goed, al goed
Check! Week nummer 2 zit er (bijna) op. Tijd dus voor een nieuwe blog :)
Mijn hele vorige week had me uitgeput. Elke avond dat ik in bed ga liggen, gaat mijn hoofd nadenken en begint het rustig met alles verwerken. Ik slaap niet diep en val vaak moeilijk in slaap, waardoor ik overdag het idee heb alsof de helft van de tijd geslapen heb, van datgeen wat ik daadwerkelijk heb geslapen. Toen ik vrijdag een zware avond had bij de tienerclub, besefte ik me dat het niet meer ging. Ik had rust nodig. Ik ben weggegaan bij de groep voor het eind van de avond en heb met tranen op m’n wangen (uit frustratie van de slechte avond en vermoeidheid) terug gelopen naar huis. Ik was moe en had totaal geen zin om de volgende dag vroeg op te staan om de hele dag te zeilen (wat mijn gastgezin op de planning had staan). Met het voornemen dat te zeggen thuis, ben ik teruggelopen.
(FUN FACT: Alle tieners vonden de avond de meest functionele avond die ze in tijden gehad hadden, terwijl ik dus vond dat we niks voor elkaar gekregen hadden. Misschien liggen m’n doelen dus te hoog…)
Toen ik mijn gastgezin mededeelde dat ik écht de puf niet had om zaterdag mee te gaan zeilen, was de teleurstelling zo groot dat ik de wind van voren kreeg. (Toch nog wind gehad dus ;)). Met dikke tranen heb ik snel mijn tas ingepakt, is Karsten (mijn contactpersoon) gebeld en ben ik een kwartier later opgehaald en meegegaan om bij hem het weekend te verblijven. Zaterdag daar was een rustige dag, wat ik ook echt nodig had! Diezelfde avond hebben we met Annette (mijn mega lieve begeleidster) om tafel gezeten en besloten dat het beter was als ik van gastgezin zou wisselen. Zondag was dan ook een spannende dag, want na de dienst ‘s ochtends zou ik het hen vertellen. Ondanks dat ze het niet begrepen, respecteerden ze mijn keuze en mocht ik, nadat ik nog een museum-afspraak had, mijn spullen komen inpakken. Wat viel dat me zwaar! Alles weer opnieuw mijn tas in en uit. Gelukkig hoefde ik niet alleen mijn spullen uit te pakken en opnieuw in te delen; mijn gast-zusje Amelie (12) stond klaar om me te helpen!
Onderhand is er in dit ene afgelopen weekend dus veel veranderd: Ik woon nu 8 km van de kerk af, heb mijn eigen chalet, twee gast-zusjes (12 & 16) en één gast-broertje (14) en voel me bovenal gelukkig hier!
Toch heb ik nog niet heel veel mogen genieten van dit nieuwe goeds, want maandag 16 september tot woensdag 18 september had ik de ‘theologische studiedagen 2019’ met thema: evangelisatie. Een plek met vooral veel (oud-)dominees. Deze dagen waren leuk en ontspannend; stiekem vond ik dat idee van elke dag weer ‘les’ hebben best fijn. Weer een beetje oud en vertrouwd. Hier heb ik veel lieve mensen leren kennen en wat ben ik daar dankbaar voor!
Na de afsluiting van die dagen woensdagmiddag ben ik nog meegegaan naar ‘Kids in Action’, wat de kinderclub is van de kerk die één keer per twee weken samenkomt. Het ontbreekt er aan regels en duidelijkheid, waardoor de kinderen stuk voor stuk druk zijn. Hetzelfde probleem ontdekte ik ook al vrijdag bij de tieners, waar een structuur ontbrak, en zondag bij de kindernevendienst, waar het ook ontbrak aan regels. Door dit gemis zijn de kinderen druk, zoeken ze overal de grens op en zijn ze vaak lastig tegen over elkaar. Bij de tieners voel ik veel ontevredenheid richting de kerk (saaie muziek en het gevoel niet gehoord te worden) en merk ik dat ze wachten op iemand die de leiding gaat nemen, maar ook dat ze geen “commando’s van boven” willen hebben (snap ik goed). Alle klachten neem ik serieus en ben ik stiekem bij de theologische studiedagen ook al een beetje mee aan de slag gegaan door rond te vragen of er iemand wil prediken in een jeugddienst. Ik zie duidelijk dat ik niet voor niets gekomen ben en deze 6 uur per week op locatie slopen mij he-le-maal.
Deze vrijdagavond ga ik, samen met Friedhelm (nog dominee tot december), Annette en Karsten om tafel om te kijken wat ik elke week daadwerkelijk ga doen. Fijn en leuk om mijn week te mogen inplannen. Naast het werk (en de voorbereiding) van de kerk, heb ik ook de mogelijkheid tot een ‘mini-job’ en zoekt de basisschool in Rendsburg nog een Engels assistente. Ook ga ik (hopelijk) meedraaien in verschillende bijbel- en gebedskringen. Daarnaast ga ik ook vragen of we een avond kunnen plannen om met de leiding van de clubs bijeen te komen en het te hebben over regels! Actie in de taxi dus :)
Ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal en leef mee met de appjes. Vanwege mijn gekke werktijden lukt het me moeilijk écht de tijd te nemen voor iedereen thuis. Toch denk ik ook aan mijn thuislandje hoor jongens! Ik probeer voor jullie allemaal te bidden hier (dus als je punten hebt, mag je het me gerust laten weten!).
Mit Freundliche Grüssen,
Anna :)
Jetzt gehts los! (De eerste paar dagen)
Wajow.. ik zit er echt.. in m’n eentje in Duitsland. Super gek en nog niet helemaal vatbaar. Onderhand vond ik het wel weer tijd voor een stukje op m’n blog; even tijd om alles rustig te verwerken en op te schrijven voordat ik alles weer vergeet.
Zaterdag hebben we (mijn ouders, Ruben en ik) een lange, maar goede rit gemaakt naar Duitsland. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer ik vroeg of mama niet wat zachter kon rijden, want ‘dan zijn we er niet zo snel’. Mega spannend vond ik het!
Gelukkig liep de, voor mijn ouders en Ruben, eerste ontmoeting goed en hebben we zaterdag echt de tijd gehad elkaar een beetje te leren kennen.
Zondagochtend begonnen we met gezamenlijk ontbijt, had ik een interview in de kerk en heb ik heel veel handjes geschud. Het voelde fijn om ‘het onbekende’ te ontdekken met mensen die me heel erg na aan het hart liggen. Een fijne overgang naar mijn nieuwe jaar.
Na het middageten zondag was het tijd voor afscheid. Te lang eraan terug denken wil ik niet, want dat doet me echt nog zeer. Het afscheid was goed, niet te lang en we hebben alle vier gehuild. Vrij snel na het afscheid (lees: 5 minuten) ging ik met Ute en Wolfgang naar het meest saaie event wat ik tot nu toe in m’n leven heb meegemaakt; een landbouw-event. Wat was ik blij toen we na 2,5 uur weer thuis kwamen van die verschrikkelijk saaie wandeltocht.
Onderhand is het donderdag en voor het eerst heb ik een afspraak afgezegd, want vandaag ben ik moe en besloot ik te gaan voor een middagje rust. Afgelopen dagen heb ik reuze veel gezinnen leren kennen, bijbelkringen gevolgd, locaties gezien waar ik me vaak zal gaan bevinden en veel tijd doorgebracht met mijn begeleidster Annette, die zelf ook zo’n soort jaar heeft gehad vroeger. Ze is een fijne vrouw en luistert goed naar alles wat ik (in een taal die lijkt op Duits?) uit m’n mond krijg. Samen met Annette en Karsten hebben we besloten dat ik deze eerste twee weken rustig aan mag doen en zelf nog geen grote taken krijg. Het is vooral belangrijk dat ik mensen ontmoet en weer een sociale kring opbouw en daarvoor heb ik de eerste weken gekregen. Naast de taken/kinderclubs van de kerk (op woensdag, vrijdag en zondag), mag ik ook veel helpen met het leiden van weekenden/kampen binnen het EC-verband (een soort samenwerking tussen de kerken uit deze ‘provincie’ hier). Bovendien is er nog extra hulp nodig op de middelbare school voor de les Engels en op de BSO nog hulp nodig bij zanglessen. Ondanks al deze vette kansen, drukt Annette me ook op het hart ‘lucht te laten’ in mijn schema, zodat ik flexibel blijf en inzetbaar ben voor toekomstige plannen (die er, naar haar ervaring, echt gaan komen naarmate mensen je beter kennen). Genoeg te doen dus, maar voor nu nog even tijd voor rust.
Ook heb ik vaak de vraag gekregen hoe het gaat met mijn gastgezin, na aanleiding van een eerdere blog. Het gaat wel redelijk, maar het gezin tipt zeker niet aan mijn eigen lieve gezin. Er zijn vrij veel kleine regels en ook wel wat negativiteit waardoor ik me niet helemaal gemakkelijk voel. Ik kijk nog aan of ik hier blijf of niet; afhankelijk van hoe de komende tijd gaat en of er schuring komt/blijft. Gelukkig is Annette #teamAnna en staat ze helemaal achter me. Ook Karsten snapte mijn moeilijkheden en houdt het ook goed in de gaten. Er wordt dus voor me gezorgd :)
Het Duits praten gaat me tot nu toe nog vrij stotterig af en ik noem iedereen (ook kinderen van een jaar of 3) onbewust ‘u’. Het praten met een volwassen gaat wel redelijk, maar kinderen versta ik lastig; ze slissen, kunnen nog niet schrijven (en dus niet helpen bij Translate) en maken zelf ook nog grammaticale fouten waardoor we elkaar soms volledig niet verstaan. Ondanks dat vind ik het leuk om te oefenen, merk ik ook dat het energie zuigt als de neten. Toch kruipt het al wel langzaam mijn systeem binnen; zo neig ik ernaar ‘und’ en ‘aber’ te gebruiken als ik terug bel naar huis en mijn verhaal doe ik het Nederlands.
Kortom; een drukke tijd, met veel nieuwe mensen en indrukken, nog geen vast weekritme en met gebrekkig Duits.
Ik hoop snel weer van me te laten horen! Heel veel liefs en kusjes vanuit hier.
Mit Freundlichen Grüßen ,
Anna :)
Dagje Rendsburg
Afgelopen week ben ik naar Rendsburg gegaan en wat heb ik daar weer veel (lieve) vragen over gekregen. Ik heb geprobeerd alles zo kort, maar duidelijk mogelijk samen te vatten in het stuk hieronder. Als er toch nog vragen zijn, mag je me gerust appen of ze hieronder stellen! Kusjes
Donderdagochtend 8:15. De wekker ging. Met zin stapte ik mijn bed uit, maar direct voelde ik me verschrikkelijk misselijk. "Oh nee hè, niet nu." Zou het komen van de spanning of was ik gewoon echt ziek geworden? Ondanks m'n zieke gevoel besloot ik toch kleren aan te doen en een kopje thee met melk en een halve banaan te eten. Wonder boven wonder viel dit goed en kon ik, zonder me verschrikkelijk te voelen, gewoon naar het station gaan. Ik vertrok op donderdagochtend om 10:09 en bereikte Hamburg Hbf (Hauptbahnhof) om 14:14. Wat een groot en druk station en wat een hoop mensen! De spanning voelde ik in m'n lichaam bij het uitstappen. Bij de uitgang 'Kirchenallee' had ik pas rond 4 uur afgesproken met mijn contactpersoon Karsten en dus had ik eerst nog wat tijd om even rond te lopen in Hamburg (en een ijsje te eten :)).
Na een telefoontje waarbij we elkaar slecht verstonden, vond ik Karsten (met zijn ouders) op de afgesproken plek. Gek en leuk om hem in het echt te zien; zeker na alle appjes, belletjes en Skype gesprekken. Na 1,5 uur rijden met de auto kwamen we aan bij zijn huis, net iets buiten Rendsburg, waar ik mee mocht eten en tevens die nacht mocht verblijven. Aan tafel werden de (in mijn ogen) meest stereotype vragen gesteld als 'Eten alle Nederlanders kaas' en 'Staan er overal tulpen in Nederland'?. Uiteraard heb ik beide vragen met een volmondige 'ja' beantwoord. ;) Tijdens het eten kwam ik erachter hoe moe ik eigenlijk was. De lange treinreis, de nieuwe mensen en het constant nadenken bij de gesprekken hadden me zeer vermoeid. Het besef dat er nog een vol geplande avond aan zat te komen vond ik niet heel fijn, maar heb ik me toch maar overheen gezet.
Het avond-plan was als volgt: eerst langs m'n gastgezin om kort kennis te maken en vervolgens door naar de kerk om een vergadering mee te kijken. Na het eten stapte ik vol goede moed en gezonde spanning de auto in om mijn nieuwe thuis te gaan zien. Karsten belde aan en er werd open gedaan door een hele drukke en enthousiaste vrouw, genaamd Ute. Ze had erg veel zin in mijn komst! Licht overdonderd stapte ik binnen en gaf ook de man des huizes, Kock, een hand. Van Ute kreeg ik een rondleiding en ze oogde onzeker over hoe ik alles vond. Wel zeker tien keer heeft ze gecheckt of ik mijn kamer echt mooi genoeg vond. Ook de zoon (21), waarvan ik de naam vergeten ben, heb ik gezien bij de rondleiding.
Na de rondleiding gingen we zitten en besefte ik me dat dit mijn thuis zou worden en dat ik me hier dus thuis moest gaan voelen. Een eng idee vond ik dat, want de drukte van Ute botste zeer met mijn vermoeide hoofd. In 10 minuten kreeg ik de basis-informatie; een inkijkje in het huis en ook kreeg ik de mededeling dat ondanks dat ze 157 pleegkinderen in huis hebben gehad, ze hoopten dat ze niet te streng zouden zijn. Voor alle 157 kinderen moesten ze dat wel zijn namelijk, omdat dat altijd kinderen zijn geweest die uit puingezinnen kwamen en daar erg behoefte aan hadden. Die mededeling was niet fijn en ook de drukte viel me in het verkeerde keelgat. Met lood in m'n schoenen liep ik het huis uit, op naar de vergadering.
De vergadering duurde lang (zo'n 2 uur) en ik begreep er niet veel van. Op de weg terug naar het huis van Karsten heb ik gehuild; eventjes was het me allemaal teveel. Gelukkig zag hij in hoe moe ik was en bij hem thuis hebben we, met zijn vrouw erbij, doorgepraat over mijn ervaringen. Ik voelde me gezien en op m'n gemak. Hij gaf aan dat zijn huis een back-up kon zijn, voor als het daadwerkelijk niet zou gaan klikken met m'n gastgezin.
De volgende dag mocht ik uitslapen en heb ik van Karsten een rondleiding gehad in de kerk en in de stad. Daar waar ik de stad eerst vooral duf vond ogen, liet hij me ook de 'pareltjes' zien van de stad en ook dat gaf rust. 'S middags mocht ik nog heerlijk bij ze lunchen (met een soort Deens gerecht; poffertjes maar dan dikker en met de smaak van oliebollen) en heb ik met Karsten's vrouw en dochter (16) muziek gemaakt en gezongen. Aan zulke ontspanning had ik ook zeker wel behoefte, want ik was echt nog moe van de dag ervoor.
Om 15:57 vertrok de trein, vanuit Rendsburg deze keer, terug naar Nederland. M'n geplande aankomst tijd in Apeldoorn was 21:58, maar doordat we 80 minuten vertraging hadden, miste ik mijn trein en kon ik nog maar net in Nederland komen, in Hengelo. Daar werd ik opgehaald door m'n hele lieve ouders en half 12 waren we dan eindelijk terug in Apeldoorn.
Het was een vermoeiende tijd in Rendsburg, maar ook goed om dit zo te hebben gedaan. Ik ben blij nog even thuis te zijn en ben benieuwd wat de tijd daar me zal brengen. Voor nu is het vooral een kwestie van 'de laatste restjes' afronden en afsluiten in Nederland. Als ik ben aangekomen en gesetteld, zal ik weer een nieuwe update plaatsen!
Mit freundlichen Grüssen,
Anna
PS: later vandaag komen er ook daadwerkelijk foto's in de nieuwe fotoserie :) Is even uitvogelen, maar komt goed!
Blijdschap en teleurstelling
Als allereerst: dank aan iedereen die met mij mee leeft. Na gisteren heb ik ontzettend veel lieve en positieve reacties gekregen. Onder andere mensen die aangaven te bidden voor mee en ook kreeg ik tips door gestuurd. Super lief en ik voel me echt gesupport!
Even een snelle update over mijn keuze.
Na een vrij rustige nacht slaap, werd ik vanmorgen wakker met nog steeds een goed gevoel bij gaan naar het noorden. Zo gezegd, zo gedaan en dus moest er gebeld worden met de contactpersonen. Het zuiden had ik als eerste aan de lijn; de man die ik sprak was behoorlijk teleurgesteld en had de afwijzing niet zien aankomen volgens mij. Nadat ik het kort had toegelicht hebben we na 1,5 minuut opgehangen.
In de avond heb ik mijn contactpersoon van het noorden gesproken. Hij was enthousiast en reageerde lief. We hebben snel wat korte dingen doorgesproken. Zo mag ik volgende week van donderdag op vrijdag een nachtje komen slapen, om alvast te wennen aan mijn nieuwe stad (Rendsburg) en twee gezinnen te ontmoeten die zich hebben aangeboden als gastgezin (vind ik echt super spannend!). Daarnaast hebben we het kort gehad over wanneer ik kan beginnen en dit zal waarschijnlijk 9 september zijn (alhoewel hij nog niet met zekerheid kon zeggen of het papierwerk voor die tijd rond kon zijn, dus nog even afwachten).
Wat in elk geval duidelijk is, is dat ik ga naar Gemeinschaft Rendsburg en dat daar een hele hoop lieve mensen op mij staan te wachten.
Nogmaals dank voor alle lieve berichten! Ik hou jullie op de hoogte over mijn korte trip erheen en alle drukte die ik deze 3 weken zal ervaren.
Freundlichen GrüBen,
Anna
PS: Om een inkijkje te krijgen in de kerk waar ik heen ga, heb ik het linkje van hun website geplaatst op m'n reislog
Keuzes maken...
... is iets waar ik nooit echt goed in ben geweest. En dan heb ik het niet over de keuze 'fanta of cola', maar keuzes die daadwerkelijk een belangrijk verschil maken in m'n leven. Toch moet ik er nu echt aan geloven, want er móet een keuze komen.
Het leek me mooi om, naaste de vette verhalen die hier gaan komen, ook de kwetsbare en moeilijke kanten te delen. Één van die moeilijke kanten is het kiezen.
Een tijd terug was het nog maar een idee; 'werken in Duitsland, iets met jongeren, mensen helpen die het echt nodig hebben, gewoon omdat ik voel dat God me trekt naar Duitsland'. Hartstikke vet, een vrijwilligerswerk-reis maken die niemand anders nog gemaakt heeft, maar ook een hele verantwoordelijkheid. Ik moest zelf van alles gaan regelen en contacten gaan leggen in een land waar ik nog 0,0 contacten had. Om te zorgen dat ik op een plek zou komen, waar ik me echt thuis zou voelen, moest ik gaan filteren; keuzes maken dus. Wat wil ik wel doen en wat niet? Wil ik ook werken met ouderen of alleen met kinderen? Maakt de omgeving me iets uit? Hoe lang wil ik weg en welke stroming kerk zoek ik?
Lang heb ik deze vragen voor me uitgeschoven, onder het motto "als God mij echt ergens wil hebben, zorgt hij daar wel voor". Als m'n ouders er naar vroegen werd ik geïrriteerd of gaf ik vage antwoorden, bang om een foute keuze te maken. Toch heb ik door het afgelopen schooljaar heen wel heel wat afgezocht op vele websites, op zoek naar mijn tussenjaarplek.
Na veel filteren zijn er toch uiteindelijk twee plekken uitgekomen;
Als eerst een plek in het noorden van Duitsland. Een kleine gemeente, waar ze mijn hulp hard nodig hebben en ik heel erg welkom ben. Het is een plek met een gastgezin, soepele regels wat betreft de lengte van m'n verblijf (ik heb er zelf veel inspraak in) en van de twee plekken is deze plek het dichtstbij huis. Echter, is de kans op eenzaamheid hier het grootst, omdat het zo'n kleine gemeente is, ze eigenlijk nog geen ervaring hebben met vrijwilligers zoals ik en ik niet in een team werk.
De tweede plek waar ik heen kan is een plek in de buurt van het Zwarte Woud, in het zuiden van Duitsland. Een grote gemeente, met veel uitdagend en aansprekend werk. Ze hebben veel ervaring met vrijwilligers en kan daar veel van leren. Bovendien werk ik in een team. Maar ook hier zijn er nadelen; zo moet ik blijven in deze kerk tot eind juli, terwijl ik liever april terug zou komen. Ook moet ik zelfstandig wonen (met weer kans op eenzaamheid) en de volledige zorg voor mezelf dragen die hierbij komt kijken.
Twee mooie plekken, met zo allebei z'n voor- en nadelen. Het grootste verschil? In het noorden heeft de kerk voornamelijk iets aan mij en in het zuiden andersom.
Dit is ook het punt waarop ik m'n keuze wil baseren. Vanmiddag appte een vriendin mij terug, toen ik haar deze kwestie voorlegde: "Waarom wil je naar het buitenland?". Niet specifiek 'waarom Duitsland', maar heel algemeen 'waarom wil je weg'. Toen kwam het in me op dat ik vanaf het begin af aan eigenlijk al riep dat ik kleine kerken wou helpen en dat Duitsland me trok, omdat hier veel behoefte is aan steun in kleine gemeentes. Noord past beter bij dit beeld dus.
Maar ik zou mij niet zijn als ik ook hierover niet nog eeuwen kan door twijfelen. Na het telefoongesprek van vanmorgen met het zuiden was ik helemaal overdonderd; dusdanig overdonderd dat ik m'n afspraak met een vriendin voor vandaag heb verzet, om m'n hoofd leeg te maken en te kunnen nadenken. De keuze moet echt gemaakt worden. Morgenmiddag wil het zuiden weten van mij of ik voor hen kies of niet. Waar wil God mij hebben? Word ik inderdaad eenzaam als ik naar het noorden ga? Mag ik bidden voor een teken of kies ik toch altijd wel het juiste? Wat vinden m'n ouders? M'n moeder was eerst team noord, maar na het telefoongesprek van vanmorgen was ze toch ook erg enthousiast over het zuiden. M'n vader heeft het telefoongesprek gemist en minder zicht op hoe het in het zuiden is. Daarnaast herhalen ze allebei heel lief dat ik geen foute keuze kan maken, maar toch...
Kortom; keuzestress. Met het idee van vertrekken naar het noorden ga ik vannacht slapen en ik ga kijken of ik morgen wakker word met nog steeds een gerust gevoel hierbij.
Voor nu zet ik mijn hoofd uit. Genoeg gedacht en gedaan vandaag. Slaap lekker allemaal :)
Freundlichen GrüBen,
Anna
Welkom op mijn Reislog!
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis naar Duitsland. Vanaf nu zul je hier regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden. Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!
Mit freundlichen GrüBen,
Anna