Er zijn weer 2 weken voorbij gegaan, zonder een blog update. Tijd om daar wat aan te veranderen :)

Ik merk dat ik echt teveel gedaan heb, om alles te benoemen en dus heb ik besloten er wat hoogte- (en diepte-) puntjes uit te pakken.

Zo. 22 september:

Overleg in Kiel over het ponykamp voor in de herfstvakantie.

Ondanks dat ik al een goede 10 jaar niet gereden heb, ben ik gevraagd om mee te helpen bij een van de zovele ponykampen hier! Het was een fijn overleg en ik heb er echt Lust auf (zin in), ondanks dat ik ook nog wel zorgen heb over de stille tijd die ik voor de kinderen moet voorbereiden.

Ma. 23 september - do. 26 september:

Een ‘relatief’ normale week, waarin ik tijd heb mogen spenderen met Annette, Theathermause heb meegemaakt, langs ben geweest bij een gezin om kennis te maken en overleg heb gehad over een gebedsweek in januari. Tijd met Annette is altijd fijn en het gezin waar ik te gast was, was heel lief en had lekker gekookt :). Ook het overleg was goed; beetje duf, zo zitten in een ruimte en beetje neuzelen over januari, maar prima. Hoort er ook bij.

Vrij. 27 september - zo. 29 september:

Vader-kind-weekend. Een weekend met veel (heeeel veel) kinderen, sterke verhalen van de papa’s, enge roeitochtjes met Felix en met (gelukkig) Ronja mee. We hebben levend stratego gespeeld (en messen gevonden in het bos. Uiteraard dé sensatie van het weekend), van alles in elkaar getimmerd en broodjes gebakken boven het kampvuur wat het hele weekend brandend was. Door de korte nachten slaap (van zowel de papa’s, als van de kinderen) was iedereen verschrikkelijk moe zondag. Terug naar huis gaan was dan ook zeker geen straf.

Ma. 30 september:

Op maandag, eigenlijk mijn vrije dag, was ik uitgenodigd om mee te kijken bij de lessen op de school waar ik eventueel mag gaan werken. Ik heb drie lessen gevolgd en vond het ‘jufje spelen’ echt leuk. Over een goede twee weken krijg ik te horen wat het nieuwe lesrooster van de basisschool klassen is en waar ik dus mag meehelpen.

Do. 3 oktober:

Tag der Deutsche Einheit! Precies 29 jaar terug werd Duitsland weer één groot land, nadat het voor een lange tijd het DDR-gebied gekend had. Dit werd landelijk groot gevierd in Kiel, met vooral heel veel standjes. In de middag zouden we als gezin door Kiel heen slenteren en ‘s avonds had ik nog een gesprek over de tienergroep en een feest in Kiel op de planning staan. Er waren allerlei politici aanwezig en dus moesten we, om binnen een bepaald gebied te komen, door controleposten heen, met niet zulke vrolijke Duitse controleurs. Het slenteren door Kiel was leuk, ook al waren het dus vooral standjes waar we voorbij kwamen. Ik heb gratis chocopasta gekregen en ben op de foto geweest met mijn grote held: iemand in een pak van een arend. Aan het einde van de haven van Kiel was het ons idee om met de bus het stuk terug te rijden, zodat ik snel en gemakkelijk door kon naar mijn volgende afspraak. Lang verhaal kort: paniek. De bussen reden niet veel en niemand leek de streek te kennen waar ik heen moest. Na de lange weg terug gewandeld te hebben, was ik kapot en moest ik nog door.

De bespreking was niet geweldig en het feest daarna ook niet. Ik was dus moe en het feest bleek eigenlijk vooral helemaal lam zuipen te zijn. Toen de groep om 1 uur de stad in ging, had ik eindelijk de rust om lekker te slapen (noem me een oma, maar echt, ik heb zo hard mijn slaap nodig hier).

Naast alles wat ik doe, merk ik wel dat het me zwaar valt dat ik weg ben van de mensen die ik liefheb (en die mij liefhebben). Thuis weet ik dat ik geliefd ben en weet ik dat mensen mij kennen zoals ik ben. Hier ben ik veel weg van ‘huis’ (= mijn woonplaats bij Karsten) en heb ik veel te maken met (nieuwe) mensen. Overal waar ik kom heb ik het idee dat ik moet presteren; ik moet voor mijn gevoel constant bewijzen dat ik leuk en grappig en lief en …. ben. Bovendien heb ik bij de kinderclubs het gevoel dat ik niet goed klik met de kinderen en dat ze me ‘anders’ vinden. Het is lastig dat ik niet goed weet hoe anderen mij zien en ik merk dat dat continu ‘vrolijk en leuk’ doen mij veel energie kost.

Daarnaast mis ik leeftijdsgenoten. Ik heb hier geen opleiding gevolgd en ken niemand nog van vroeger. Ook in mijn kerk zitten weinig jongeren en bij mijn werk hier, zijn vrijwel al mijn collega’s volwassen. Hierbij moet ik zeggen dat alle volwassenen echt lief zijn, maar onze ‘leefwerelden’ zijn gewoon anders. Ik ben geen moeder (en heb dus ook de ‘opvoedingszorgen’ niet), heb geen ‘9-to-5’ baan en probeer ook niet alle soorten dieetboeken door te werken.

Ergens mis ik dus die ontspanning die je hebt met vrienden; een plek waar ik geen leiding hoef te zijn en waar ik mezelf ben.

Ik doe dus veel verschillende dingen en begin last te krijgen van heimwee. Gelukkig heb ik echt wel een lief gezin waarin ik zit. Ze beginnen steeds nieuwsgieriger te raken naar mijn blog, dus misschien de volgende maar in half Duits ;) (is grapje; dat kan ik nog niet geloof ik). Tevens gaat mijn Duits nog steeds lekker hakkelig en ben ik er in Kiel achter gekomen dat eigenlijk vrijwel niemand mij verstaat, naast mijn gastgezin. Aan de uitspraak valt dus nog te werken :)

Heel veel groetjes en Duitse handjes (die geven ze echt overal!).

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna:)

PS: Titelcredits naar Karsten :)