Terug naar Nederland

Daar zit ik dan. Tussen al mijn eigen troep, snel een nieuwe blog te schrijven. Er is namelijk een duidelijk besluit genomen over mijn verblijf hier: aankomende zaterdag neem ik ‘vakantie’ van mijn werk en ga ik terug naar Nederland. Iets wat heel erg dubbel voelt. Ik heb zin weer naar Nederland te gaan, maar geen zin hier te vertrekken.

Het valt me zwaar om afscheid te nemen. Omdat ik het niet wil, maar ook omdat het eigenlijk niet kan. Tegen de adviezen in ben ik vandaag toch nog langs Annette geweest; mijn steun en toeverlaat van dit jaar. Huilend heb ik afscheid genomen van haar en haar kinderen, die niet begrepen waarom ik nou weg moest. Het gesprek bij de deur waardoor ik naar buiten moest was ook langer dan normaal; gewoon om alles nog eventjes uit te stellen. Zeker haar tweede zoon ga ik missen. Hij rende tot het einde van de straat mee, waarna we een snelle ‘ik ga je missen!’ riepen en ik dan echt weg reed.

Donderdag en vrijdag ga ik hier nog meehelpen hout te zagen voor de verwarming van het huis hier en pak ik nog mijn laatste spulletjes bij elkaar. Zaterdag ochtend gaan Karsten en ik dan na het ontbijt snel weg; op naar Apeldoorn. Dat is het plan tenminste; als idioten volgen we hier het nieuws om te zien of er niks veranderd aan de huidige grens-situatie. Dat heeft uiteindelijk ook de doorslag gegeven geloof ik. Sinds vandaag gaat Schleswig Holstijn namelijk al op slot voor (ook Duitse) dagjestouristen en een volledige ‘bundeslandgrenssluiting’ is niet ondenkbaar. Even duimen dus dat de situatie zoals hij nu is zich niet verandert tot ik terug ben (en Karsten ook weer terug thuis is).

Ik heb hier beloofd dat zodra ik terug ben in Nederland, ik daar ook van huis uit nog mee werk aan de kerk hier. Ook hebben we afgesproken dat zodra de situatie hier weer rustiger is geworden, ik weer langs kom om nog echt afscheid te nemen. De snelheid waarmee dat nu gaat is gek en ook heb ik het gevoel niet duidelijk genoeg te kunnen zeggen hoe dankbaar ik ben. Toch ben ik dat wel heel erg; de mensen hier voelen onderhand echt aan als familie en ze hebben ontelbaar veel voor mij gedaan!

Ik ga weer door met inpakken! Tot snel lieve Nederlanders :)

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna:)

Drukte en de invloed van Corona

Oei oei oei.. alweer een maand geleden kwam mijn laatste update online. Onderhand is er alweer veelste veel gebeurd om alles uitgebreid te vertellen merk ik. Tijd dus voor een nieuwe blog!

Afgelopen blog vertelde ik over een seminarweek die eraan zat te komen; wat was dat weer gezellig! Samen met Jule, mijn vriendin hier, zat ik op een kamer die een soort ‘doorloopkamer’ was. Aan de ene kant van de kamer zat namelijk de opening naar de gezamenlijke zaal en aan de andere kant van de kamer zat een deur naar nog een andere kamer. Lekker druk dus!

Verder was het een intensieve week waarin we ons veel bezig hebben gehouden met het thema ‘roeping’. Wat zijn mijn interesse, zwakheden, sterke punten, waarden, wat voor’n type mens ben ik en wat is dan het beroep wat bij dat profiel past? Ook hebben we een kerk bezocht waar Mozart het orgel heeft ontworpen en veel heeft gespeeld (vet!!). Direct die zaterdag aan de seminarweek vast had ik een volleybal tournooi. We zijn uiteindelijk geëindigd in de top 10!! (Side-note: er deden maar 10 teams mee en wij waren 10e, maar hebben wel het allerlaatste (en daarmee enige) potje gewonnen!). Hier waren twee lieve meisjes bij mij in het team die onderhand ook komen naar de teentreff! (Ondanks het grote verlies toch nog winst!).

Verder zijn in de tussentijd David en Ruben langs gekomen, waar ik (en zij hopelijk ook) heel erg van heb genoten! Altijd weer fijn om Nederlands te praten en om te zijn met mensen die me goed kennen. #liefdenaarjullie

Ook heb ik meegedraaid op een ‘Mitarbeiter Wochenende’, heb ik Annette’s verjaardag gevierd, ben ik langs geweest bij een seniorenkring en heb ik een stuk mogen schrijven voor alle kindernevendiensten in Duitsland (ben ik trots op haha!). Ook heb ik nog mee mogen draaien bij een kinderclub die 1,5 uur rijden was (en over de Duitse snelweg ging; ook trots op), heb ik een goed gesprek gehad met Alicia (tienerleiding en ook mijn vriendin onderhand!) en hebben we met de tieners gebeden voor mensen in Indonesië.

Tevens gaat het goed met de tieners! De groep is zoals gezegd gegroeid en dat geeft een leuke sfeer. Man wat ga ik deze groep missen!

En toen, vrijdag 13 maart, sloeg ook hier bij ons de bom in. De week ervoor werden langzamerhand alle evenementen gecanceld, veel gehamsterd, kwam ‘corona’ meer en meer in het nieuws en merkte ik dat het aantal grappen rond corona hier daalde. Toch was vrijdag het hoogtepunt: alle scholen, alles met de kerk (ook meetings met maar 2 of 3 mensen) en veel openbare plekken (zwembad, bioscoop, bibliotheek) moesten dicht en dat alles voor de komende 5 weken. Toen Silke me dit vertelde was ik echt in shock, want hiermee is mijn volledige werk weg. Kinderkamp, workshops, gebedsgroepen en bijbelkringen, vergaderingen, oude mensen bezoekjes, een jeugddienst, de paaskerkdienst waarin ik samen met Annette zou preken, mijn geplande 4 daagse trip naar Denemarken en een groot afscheidsfeest; alles kan niet doorgaan. Uit semi protest hebben we de tienerclub die avond toch nog gehouden, onder het motto ‘vrienden’ en niet een ‘kerkclub’. Toch werd ook die avond duidelijk dat onder ‘schuilnamen’ zulke afspraken ook niet mochten doorgaan en met verdriet heb ik die avond afscheid van ze genomen. Zal ik deze mensen nog gaan zien voordat ik terug naar huis ga?..

Precies tot zondag 19 april blijft alles dicht; de zondag die mijn afscheidsdag zou worden. Het is dus iets waar ik mega van baal en vooral omdat ik niet weet of ik sommige mensen uit de kerk überhaupt nog kan zien om afscheid te nemen of dat mijn afscheid met velen onbewust zondag 8 maart al was.

Ik merk dat de angst ervoor stijgt en veel mensen erg onzeker zijn. Nu ook veel landen om Duitsland heen de grenzen sluiten (Polen, Tsjechië, Denemarken), lijkt het haast een kwestie van tijd tot Duitsland dit ook besluit.

Toch is het aan de andere kant hier ook rustig; Schleswig Holstein is relatief niet hard getroffen (op dit moment onder 100 bevestigde gevallen) en met de grote maatregelen lijkt de verspreiding onder controle.

Voor mij is nu de vraag: Hoe verder met mijn werk hier? Blijf ik hier nog tot het einde of besluit ik eerder terug te gaan? En wat valt er dan nog te doen, als ik besluit hier te blijven?

Ookal ligt alles stil, er lijkt toch nog werk te zijn. Er is ‘noodschool’ voor kinderen van ouders die werken, maar er zit iemand in mijn kerk met een kindje van 1,5 jaar en juist nu kan ze goed oppas gebruiken. Ook boodschappen doen voor ouderen en creatieve manieren vinden van een ‘online kinderclub’ zijn eventuele taken waarmee ik me bezig kan houden. Voor nu ga ik dus proberen me zo nuttig mogelijk in te zetten hier!

Verder leef ik ook erg met jullie mee! Ik wil graag bidden voor iedereen dus app me gerust met gebedspunten of drop ze hieronder! Het is een beetje een andere blog dan normaal (vanwege het Corona nieuws) en zodra er weer nieuws is laat ik het hier weten.

Ik spreek jullie snel weer en (hopelijk) tot over 5 weken!

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna

Interview Annette!

Een vrijwilligersjaar in Duitsland; het klinkt allemaal stoer misschien, maar ik zou het niet redden in mijn eentje. Zoals jullie merken, schrijf ik ook graag over andere mensen die mij helpen hier in Duitsland. Om jullie een beter beeld te geven van wie die mensen om mij heen nou zijn, leek het me mooi om verschillende mensen die voor mij van belang zijn voor te stellen, met als eerste moedige: Annette!

Mijn introductie en visie

Annette is een mega gastvrije, geduldige en liefdevolle vrouw (en moeder). Ze heeft diep ontzag voor God en is niet bang om de moeilijke vragen over het geloof te stellen (of aan te nemen als ik ze stel). Elke dinsdag komen we samen om te koken, stille tijd te houden, hard te werken voor verschillende groepen van de kerk waar ik leiding aan geef en ook om gewoonweg lekker bij te praten. Zoals jullie misschien merken; ik heb veel respect voor wie zij is en wat ze doet en daarom leek het me mooi om van haar als eerste een profiel te schetsen voor jullie.

Welke opleiding(en) heb je gevolgd?

“Ik ben begonnen bij de opleiding ‘krankenkasse’; een opleiding waarna je voor een verzekering kan werken om zieke mensen te helpen die terugvallen op hun eerder afgesloten verzekering. 

Daarna heb ik aan de ‘Bibelschule’ een opleiding gevolgd. Hierbij leerden we in 3 jaar veel over ‘gemeente pedagogiek’ en heb ik mijn laatste jaar stage gelopen in een gemeente als kinder- en jongerenmedewerker. De opleiding beviel me goed, maar wat eigenlijk nog veel vormender is geweest, is mijn WG (= Wohn Gemeinschaft = studentenhuis) waarin ik woonde. Een huis wat ik kon delen met andere christenen beviel me goed!

Na deze opleiding heb ik 10 jaar(!) gewerkt in het kinder- en jeugdgebied bij verschillende kerken, met als extra focus het begeleiden van medewerkers in dit vak.”

Wat zijn je hobby’s?

“Mijn grote hobby is koken; ik probeer graag nieuwe dingen uit! Zeker het experimenteren met verschillende soorten sausjes bij pasta’s vind ik leuk. 

Verder ben ik dol op spelletjes spelen, fietsen en ben ik graag met andere mensen.”

Als je iets zou mogen vragen aan God, wat zou je dan vragen?

“Pff.. moeilijk! Er zijn best wel wat dingen die ik aan God zou willen vragen. Zo bidden we al een tijdje met mijn bijbelkring voor verbetering van een huwelijk wat nogal moeilijk loopt. Toch lijkt er niks te gebeuren. In zo’n situatie zou ik God wel willen vragen: ‘Waarom gebeurt er niks, terwijl we bidden naar Uw wil’?. 

Daarnaast is mijn broer relatief jong (39 jaar) overleden bij een auto ongeluk. Hij stond in de volle bloei van zijn leven en had een gelukkig gezin met 3 jonge kinderen. Ik ben oprecht heel benieuwd of en welke reden God had, om dit te laten gebeuren. Ook dat zou ik God willen vragen.”

Elke dinsdagmiddag houd je je met mij bezig, maar wat doe je verder in de week?

“Ik werk als vrijwilliger graag mee op de peuterspeelzaal en de school van mijn kinderen, bijvoorbeeld door elke week te helpen met het schoolontbijt. Daarnaast ben ik (vrijwillige)medewerker bij de kindernevendienst in de kerk en geef ik daarbij ook leiding aan de andere medewerkers.” 

Nog een laatste vraag: Wat is je favoriete bijbelvers?

“Jesaja 40:31! Het is een vers wat me al lang erg lief is en het gaat over de nieuwe kracht die we krijgen van God; dat we zullen zijn als arenden. Toen mijn man en ik nadachten over een naam voor onze eerste zoon vonden we snel ‘Arne’ mooi klinken. Als laatste check bij een naam kiezen, kijken we altijd naar de betekenis. ‘Arne’ betekent ‘arend’ en bij de doop van Arne hebben we Jesaja 40:31 dan ook meegegeven als doopvers. Een vers met vele herinneringen dus.”

Zingen, zwemmen en dingen slopen :)

Oké het is onderhand alweer februari (lees: mijn laatste 2,5 maand hier gaan in!) en het leek me fijn om weer even wat op te schrijven voordat ik alles vergeet. (Sorry voor mij titel; de blog hieronder is een beetje rommelig en er kwam even geen mooie titel uitgerold, maar ik moet wel zo weg. Moest even improviseren dus haha!)

De afgelopen blog sloot ik af met ‘vanavond hebben we een jeugddienst’. Om hier op terug te komen: het was een mooie dienst! Na 1,5 week veel liederen geoefend te hebben stonden we vrijdag allemaal gespannen te wachten tot de eerste mensen kwamen. Ondanks het vele oefenen gingen er meerdere liedjes finaal fout, vielen er ongemakkelijke stiltes en was ook de volgorde van de dienst en de liederen niet voor iedereen duidelijk. Toch was dit iets wat de dienst mega vormde, op een goede manier! De huiselijke sfeer die het ervan kreeg was juist wel fijn en een andere jeugdleidster sprak me aan op het feit dat haar tieners altijd ook al zoiets wilden organiseren, maar te bang waren voor fouten. Door onze dienst hadden ze gezien dat het oké is fouten te maken en de jeugdleidster had goede hoop dat haar tieners nu ook zoiets zouden gaan maken! Best vet dus.

Daarnaastzijn er nog, naast de jeugddienst, veel andere verschillende dingen gebeurd. Zo mocht ik zwemmen met een grote groep kinderen (en met diezelfde groep morgen een stadsspel spelen), kwam een handpoppen theater langs in onze kerk (en 400 kinderen in de leeftijd van 3-6 om te kijken), ben ik met oma mee geweest naar haar kapper, werd Arne (kind van Annette) 9 jaar en ben ik samen met Ronja naar Lübeck geweest om daar een mini-vakantie te houden. De dagen Lübeck waren gezellig en de stad deed me sterk denken aan een kleinere (en rustigere) variant van Amsterdam. Een mooie plek dus, waar Ronja en ik ons echt even hebben kunnen ontspannen.

Ook zijn mijn ouders langs geweest! Het was een fijn weekend, waarin zij ook een duidelijker beeld hebben gekregen van hoe het hier nu is en met wie ik precies werk. Na zaterdag samen door de Duitse supermarkt gelopen te hebben, vertrokken ze zondag na de dienst weer terug naar huis. Een verdrietig moment (omdat afscheid nemen nooit fijn is), maar gelukkig hebben we alle drie goede herinneringen aan het weekend!

Naast de te gekke dagjes weg, zit ik deze tijd ook wel veel in mijn eigen huisje en merk ik dat anderen het gevoel soms hebben dat ik te weinig doe/lekker de hele dag kan niksen. Schijnbaar doet op dat vlak me het toch veel wat anderen dan denken en zulke opmerkingen knagen dan ook aan mij. Heb vandaag dus ook besloten een lange lijst te maken met dingen die ik vandaag wil doen, in de hoop dat ik ook niet zelf het idee krijg dat ik niks doe (want dat is dus niet zo :)). Daarnaast heb ik dit ook even gedeeld met Karsten die lief reageerde dat ik echt genoeg doe. Geen reden voor paniek (of schuldgevoelens) dus.

Tevens zit mijn huis in een soort ‘sloop-modus’. In 3 weken tijd zijn er 3 lampen kapot gesprongen. Sowieso nooit fijn, maar ik merk dat als er dingen kapot gaan bij andere mensen dan mijn gezin, dat ik dat nog vervelender vind. Ook heb ik met mijn auto hier een kusje gegeven aan een andere auto. Eerst ‘mini-botsing’ dus! Bij beide auto’s geen schade gelukkig :)

De komende tijd zal ik me nog veel bezighouden met ‘Kids in Action’ om te zorgen dat dat goed loopt voordat ik weg ga hier. Best pittig wel, want nu komt het moment waarop ik ook veel taken moet gaan overdragen. Wie wil er leiding geven aan deze groep? Wie heeft er zin om een keer een workshop te geven? Of een kamp neer te zetten? Vragen waar niet iedereen op zit te wachten; veel mensen willen graag dat er in de kerk kinderwerk plaatsvindt, maar willen niet zelf een rol erin spelen. Lastig, alhoewel ik wel het vertrouwen heb dat we mensen gaan vinden!

Ook mag ik volgende week weer op een seminarweek (hiep hooi!) en komt er een leuk volleybal toernooi aan! Beiden zijn dingen waar ik me ook echt op verheug.

Tot dusver mijn update! Ik hoop dat het ook met jullie goed gaat!

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna

PS: ik keek afgelopen week terug door mijn oude blogs (in mijn drive) en daar vond ik nog een interview met Annette terug. Komt binnenkort online!

Op de helft!

Happy new year! Ik hoop dat iedereen een fijne jaarwisseling heeft gehad (ik zeker wel) en dat iedereen z’n draai in het normale leven weer te pakken heeft.

Mijn terugkomst in Duitsland was dit keer een hele fijne. Zonder vertraging kwam ik zaterdagavond aan en direct zondag werd ik uitgenodigd om met een echtpaar mee te gaan naar de Noordzee! Een echt hele fijne dag, die me hielp om weer te wennen aan het idee van hier weer zijn (en de hele dag Duits horen). Het kostte me een dag of 3 maar ook Duits praten kan ik weer zonder te stotteren!

Verder gaat alles gewoon z’n gangetje weer, maar wel een slagje rustiger. De dominee is weg en daarmee ook werk waarbij ik hem ondersteunde. Het is nu aan mij de taak een kinderprogramma te bedenken, waarmee de kerk verder kan als ik weer terug naar Nederland ga. Een leuk en spannend iets om te doen, maar (jammer genoeg) ook iets waar veel tijd overheen gaat; ik wil graag met veel mensen in de kerk spreken, voordat ik keuzes maak over hoe het verder moet. Zo heb ik de tieners en ook de senioren al gesproken en spreek ik maandag veel ouders, om te horen wat zij belangrijk vinden voor hun kinderen.

Daarnaast mocht Ronja afgelopen week 17 worden, heb ik echt een heel slaapverwekkend concert bij mogen wonen en heb ik een onverwachts diep gesprek gehad met een meneer van de kerk (en ben ik uitgenodigd voor de bijbelkring bij hen thuis!). Mijn leven hier gaat dus ook gewoon weer verder.

Ook is het iedereen sinds de afgelopen jaarwisseling (of misschien wel sinds het afscheid van onze dominee in december) ineens duidelijk geworden dat ik niet voor altijd blijf en vaak krijg ik opmerkingen in de trant van ‘je tijd hier is alweer bijna om hè?’. Vandaag werd me gevraagd hoe ik het tot nu toe vond; even een ‘tussentijdse-feedback’. Als ik terugkijk zie ik dat het best zware tijden zijn geweest soms; door andere verwachtingen die ik had toen ik erin ging is het jaar me zwaarder gevallen dan gedacht. De vele onhandige werkuren en het vooral alleen werken zorgt voor heimwee en vergt veel zelfdiscipline; iets wat ook echt is gegroeid sinds ik hier woon.

Tegelijkertijd besef ik me ook hoe verschrikkelijk dankbaar ik mag zijn. Ik ben dankbaar voor de ontzettend grote gastvrijheid die ik diep heb mogen voelen. Al bijna 4 maanden lang word ik door de hele kerk gedragen in hun liefde. Ik ben dankbaar voor mijn gastgezin die hun huis onverwachts (maar met alle liefde) open stelde, voor Annette bij wie ik elke week tijd mag verbergen en mee mag eten en ik ben dankbaar voor alle ontelbare uitnodigen en cadeautjes van de mensen uit mijn kerk. Ik besef me dat ik dit jaar veel heb gegeven, maar ook heel veel heb mogen ontvangen.

De liefde die ik vanuit de kerk krijg, krijg ik niet alleen in daden te zien (lieve kaartjes, uitnodigen om bij mensen thuis mee te eten, etc.) maar merk ik ook veel terug in woorden. Ik mag veel lof ontvangen en hoor hier regelmatig de vraag voorbij komen ‘of ik niet nog een tijdje langer hier wil blijven’. Een vraag waaruit erkenning voor mijn werk blijkt, maar die ik liever niet zou horen. Ik vind de vraag namelijk erg lastig. Ik weet hoe de mensen hier opzien tegen de overbruggingstijd tussen mijn afscheid en de komst van de nieuwe dominee, maar ik weet ook hoeveel zin ik weer heb om terug te gaan naar Nederland (het land waar iedereen me wél in 1x verstaat :)). Een punt om voor te blijven bidden in elk geval.

Over gebed gesproken; het is hier de gebedsweek, met als knallende afsluiter morgenavond een jeugddienst! Afgelopen week was er een 12 uur durend gebed, gebed voor scholen, de stad (met de burgemeester die me herkende; goals!), voor missionaire projecten en voor nog veel meer dingen. Speciaal voor jullie heb ik een selectie gemaakt van gebedspunten waar jullie voor kunnen bidden komende week:

• Maandag: Gebed voor de kinderarmoede hier in Rendsburg; maar liefst 48% van de kinderen onder de 14 leeft hier onder de armoedegrens! Het is een van de redenen waarom er hier ook veel criminaliteit heerst. Iets waar gebed hard nodig is.

• Dinsdag: Neem vandaag de tijd om te bidden voor je buren. Is altijd mooi :)

• Woensdag: Gebed voor de tieners (Merle, Joy, Anna K., Ronja, Felix) en tienerleiding (Alicia). De groep is veel bezig met hoe ze praktisch kunnen helpen in de stad (als christenen), maar vinden samen bidden/praten over geloof moeilijk. Bid mee voor een open sfeer om ook samen de bijbel te bekijken.

• Donderdag: Bid vandaag mee voor eenzame/zieke ouderen. Ook de oma van de familie hier ligt ziek op bed en voelt zich erg verdrietig (ik denk ook uit angst voor dood zijn). Bid mee dat mensen zoals zij rust vinden en zich geborgen mogen voelen bij God.

• Vrijdag: Dankdag! Probeer vandaag 3 punten te bedenken waar je dankbaar voor bent, bid hiervoor en deel dit met een ander (bonuspunten als je ook naar zijn of haar dankpunten vraagt).

Samenvatting van deze blog:

Het gaat goed met me (ondanks de sterke heimwee die ik afgelopen week had). Ik ben weer goed op m’n plek gekomen hier en m’n handen jeuken om te beginnen met het nieuwe kinderwerk! Hoop snel weer van jullie te horen :)

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna

Een ander perspectief

Het is alweer (hiep hooi!) december en dat betekent: bijna een thuis-vakantie!

De afgelopen tijd heb ik me weer goed vermaakt; er was een hallenvoetbaltoernooi (we zijn ene laatste geworden en desondanks het beste team uit Rendsburg van de afgelopen jaren, omdat er gewoon telkens geen team heen ging), heb ik veel verjaardagen meegevierd (zo werd Hauke 50 en hebben we daar heerlijk gegeten) en gingen de voorbereiding voor de drie(!) kersttheaterstukken waarbij ik mee help, gewoon door.

Het is alweer (hiep hooi!) december en dat betekent: bijna een thuis-vakantie! De kerst blijf ik nog hier, maar met oud en nieuw ben ik thuis (en wat heb ik daar zin in). Vandaag nog precies 1 week! #iktelaf

De afgelopen tijd is er veel gebeurd, ook in betrekking tot God. Het leek me mooi om van wat dingen te berichten waarin ik God (soms ook niet) gemerkt heb. Een andere structuur dus, maar met gewoon nog hetzelfde geneuzel.

God spreekt

Naast vele gezellige verjaardagen, een voetbaltournooi (waarbij we enerlaatste werder) en veel voorbereidingen voor kerst-theaterstukken, had ik ook mijn 2e seminarweek: mijn Politische Bildung in Braunschweig. Een week met redelijk saaie lesstof, zoals ik al wel had verwacht. Desondanks was mijn week niet saai, want ik heb weer veel nieuwe mensen mogen leren kennen en ook Braunschweig ontdekt. Alle bijna 100 vrijwilligers die een BFD doen dit jaar kwamen in deze seminar bij elkaar; een grote groep, met ook veel christenen. Al snel ontdekten we de muziekruimte die het hostel had en besloten we elke ochtend en avond bij elkaar te komen om te zingen en te luisteren naar een korte overdenking, geschreven door een van mijn mede-deelnemers. Voor deze gezamenlijke tijd ben ik super dankbaar! Het doet me goed om samen voor God te zingen en ook de overdenkingen waren pakkend. Zo ging één van de overdenkingen over werken ‘voor God’ maar niet ‘met God’. Een meisje hield een verhaal over hoe ze haar werk deed, hoe dat haar veel energie kostte en hoe ze dat al die tijd zonder God had gedaan. Iets wat bleef hangen en wat ik herkende van mijn werk hier. Ik ben zo druk met dingen voorbereiden voor de kerk, maar het belangrijkste aspect miste: mijn samenwerking daarbij met God!

Die nacht heb ik het verhaal nog rustig laten bezinken en ik besefte me hoe dit niet zomaar een verhaal was, maar hoe God, door dit meisje heen, heel persoonlijk tot mij sprak. Het meisje heb ik de volgende ochtend met het ontbijt nog opgezocht en hartelijk bedankt, waarna ik snel mijn spullen moest pakken, want de week was alweer om.

Met deze eye-opener (en vieze was) kwam ik terug ‘thuis’, waar het normale leven gewoon weer door ging. Met de gedachte van ‘samenwerken met God’ heb ik die week thuis al mijn voorbereidingen voor de tienergroep van vrijdagavond omgegooid. In gebed met God heb ik opnieuw de avond voorbereid en iets geschreven over dat het belangrijk is om te zien hoe God kijkt naar ons leven (niet hoe anderen mensen of wijzelf dat misschien wel eens heel kritisch en veroordelend doen). Of en hoe het aankwam weet ik niet goed; ik kan mijn tieners moeilijk inschatten, maar ik ben in elk geval erg blij met deze eye-opener.

God kent het grote plaatje

Ook hadden we vrijdag 6 december, na de tienerclub, een vergadering om te praten over hoe het nou verder moet met de kinderclubs nu onze dominee stopt. Het doel van ‘Kids in Action’ was “kinderen bereiken die niet zo bekend zijn met de kerk”; een doel wat al een tijdje niet werd gehaald. De week voorafgaand aan de vergadering schoot het idee van Sportfreaks in mijn hoofd; “dat zou ook nog wel eens kunnen werken hier misschien…”. Het plan voor hoe dat dan hier zou kunnen werken had ik goed uitgewerkt en ook had ik veel mensen uitgenodigd om die avond aanwezig te zijn. Aan deze vergadering hechtte ik dus ook echt wel veel waarde!

Ook mijn tieners waren uitgenodigd, een idee van de dominee. Bij de club merkte ik al dat ze nog weinig puf hadden om erheen te gaan. Toen er eentje aangaf echt geen zin te hebben in een ‘duffe vergadering’, kon ik het niet laten om te zeggen dat het ook prima was als ze niet zou komen; het was tenslotte niet iets verplichts. Ze had het idee dat de club zo moest zijn zoals het vroeger was en oogde niet open-minded. Voor mij zou het dus haast fijner zijn, dacht ik, als ze er niet bij zou zijn.

Toch besloot ze te komen en naast mijn tieners, de dominee en een leidster die aangaf te willen stoppen, was er uiteindelijk niemand. Desondanks heb ik maar gewoon mijn praatje gehouden en met de tijd werd dit specifieke meisje enthousiaster en enthousiaster. Wat was ik dankbaar dat ze toch gekomen was! De drie tieners hebben uiteindelijk met het idee ingestemd en hebben gezegd bereid te zijn om zo’n soort concept hier op te zetten. Dit enthousiasme bij deze mensen had ik niet verwacht en ik ben God ook echt heel dankbaar dat hij de dingen leidt en in zijn hand heeft. Als het aan mij lag, waren de tieners niet gekomen, maar gelukkig zag God dit anders.

De andere kant

Toch gaat ook niet alles zo goed en mooi. Zo hadden we met z’n 4e (de drie tieners en ik) afgesproken om later deze week bij elkaar te komen om over ‘Kids in Action’ te praten en kreeg ik een kwartier voordat ik het meest enthousiaste meisje zou ophalen, een appje dat ze thuis moest blijven. Iets waar ik mega van baalde, ook omdat ze daarna niet meer te bereiken was en de reden dat ze er niet bij zou zijn heel vaag was voor ons. We hebben desondanks de vergadering door gezet en ook kwam Annette er nog bij om ons te ondersteunen. Iets waar ik haar erg dankbaar voor ben.

Daarnaast moet ik ook toegeven dat ik ook vragen stel aan God, die onbeantwoord (lijken te) blijven. Iets wat lastig is en soms ook wel frustrerend, maar wat er jammer genoeg ook bij hoort. Zo snel als dat ik op de seminar door had dat God ook echt persoonlijk tot mij sprak, zo langzaam gaat dat vaak met andere dingen die ik aan hem voorleg. Soms merk ik pas na jaren dat God door mij heen heeft gewerkt, zonder dat ik het al die tijd heb doorgehad. Niet alles gaat hier dus over rozengeur en zonneschijn.

Verder gaat het goed met mij; ik word veel uitgenodigd om bij mensen langs te komen en heb ook zelf gevraagd aan een lieve mevrouw uit mijn kerk die uit Zweden komt om een keertje samen te komen. Ik merk dat ik het fijn vind om met andere buitenlanders samen te komen, omdat je elkaar goed begrijpt. Iemand sprak me afgelopen week aan op het feit dat ik wel geluk heb, omdat ik word gezien als een ‘positieve buitenlander’ en dat klopt en merk ik ook. Hij vertelde dat het herkomstland echt wel verschil maakt in de reactie van andere mensen. Nederland wordt hier gezien als een goed en welvarend land, met op een heel aantal vlakken voorlopend of in elk geval gelijk aan Duitsland. Dit is anders bij bijvoorbeeld Polen; een land waar ook veel immigranten vandaan komen, maar met een slechter imago. Dit besef maakt me reuze dankbaar en pusht me ook om nog liefdevoller om te gaan met buitenlanders die dit voorrecht niet hebben.

Toch moet ik ook wel zeggen dat ik een beetje heimwee heb; deze weken tot oud en nieuw lijken langzamer te gaan dan ooit. Ik heb dus zin om jullie weer te zien!

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna

Apeldoorn, Rendsburg, Pockau

Onder het motto ‘time flies when you’re a BFD’er (Bundes Freiwilligen Dienst) in Rendsburg’, een blog update van afgelopen 3 weken :)

Pfff.. ik weet haast niet waar ik moet beginnen, want er gebeuren zoveel dingen. Eens duiken in mijn agenda…

Vierweken terug was ik nog in Nederland! Om de vakantie in Nederland samen te vatten; het was ge-wel-dig! Wat heb ik genoten van mijn lieve familie en vrienden (en wat een genoten aan mijn oren om weer Nederlands te horen!!). Na mijn vakantie in Nederland had ik maar een korte tijd die ik weer alleen was in Duitsland, want het weekend daarop kwamen Ruben en Iddo langs, om na al mijn veelste stoere verhalen over Rendsburg, eens te kijken wat daarvan waar was. Naast het bekijken van de stad en het rondspringen in een ‘Jumphouse’ in Kiel, heeft iedereen (ook mijn gastgezin) iets meegekregen van de andere cultuur; zo zingt mijn gastgezin hier nog steeds het “stapel-lied” (of beter gezegd: ze doen een poging tot) en ondervonden Iddo en Ruben hoe het was om in Duitsland te lunchen (elke keer een warme maaltijd en een typisch Duitse openings-spreuk voor het eten). Nadat ik op de late zondagmiddag de jongens heb uitgezwaaid, mocht ik direct door met mijn eigen tas inpakken: mijn eerste seminarweek kwam eraan!

Na een reis van 9(!!) uur kwam ik aan in het geliefde ‘Pockau/Erzgebirge’. Samen met 27 andere jongeren die ook vrijwilligerswerk doen in Duitsland kwamen we bij elkaar. We hebben ons een week lang intensief verdiept in onszelf en in onze werkplek, we kregen praktische lessen (hoe ga je om met seksueel overschrijdend gedrag) en we hebben echt heel veel plezier gemaakt. Het vaste ritme wat we hadden deed me goed en ook het zijn met mensen van mijn eigen leeftijd gaf me een boost. Daarnaast heb ik veel leuke spelletjes leren kennen voor jeugdgroepen (handig!), heb ik een wand van 10 meter in 1 minuut 14 weten te beklimmen (ben ik trots op) en heb ik een vriendin gemaakt (ben ik nog trotser op). Mijn nieuwe vriendin (Jule) woont relatief dichtbij (lees: 2,5 uur van mij vandaan) en we hebben afgesproken samen een keer naar Denemarken te gaan!

Bovendien doet zij als enige van de groep precies hetzelfde werk als wat ik doe; wat was het lekker om haar dagelijkse geluksmomentjes en problemen te horen! Alles was zo herkenbaar. De meeste mensen hier doen vrijwilligerswerk in een kinderopvangcentrum, in een jongeren café of in een bejaardentehuis. Allemaal banen met vaste werktijden en veel duidelijkheid over wat het werk precies inhoudt. Als ik dat zo hoor kan ik daar soms best jaloers op worden. Mijn werk is bijvoorbeeld ‘een stabiele tienergroep opbouwen in de kerk’; een klusje wat niet tussen 12 en 3 ‘s middags is gedaan, maar echt mensenwerk, waar weken (of zelfs maanden) overheen gaan. Verder heb ik niet veel vaste werktijden; maar een paar keer per week moet ik echt om bepaalde tijden op locatie zijn. De rest van mijn week is heel flexibel en buigbaar (tot nu toe is echt elke week anders geweest!) en dat maakt het best lastig uit te leggen wat ik nou precies doe. Iemand horen die dit herkent deed me dus echt goed!

Weer aangekomen in Rendsburg, ging mijn normale leven door. Afgelopen week heb ik veel tijd besteed met Annette en heb ik mijn eerste ‘officiële’ schooldag meegedraaid als juf in groep 7, voor het vak Engels. Vanaf nu zal ik (voor zover er niks anders tussen komt) tot het einde van mijn jaar hier elke vrijdag Engels geven op de basisschool. Het is de school waar Silke (mijn gastmama) werkt en via haar ben ik ook daar naar binnen gekomen. Heel raar om te zien hoe ik ‘zomaar’, zonder diploma, in de klas mee mag helpen; maar ook erg leuk dat dat mag. Zo krijg ik een goede ‘inside look’ van een Duitse basisschool :)

Komende tijd heb ik een casting die ik mag (mee)leiden, een voetbaltoernooi (met veelste fanatieke mensen in mijn team) en ga ik weer (yes!) op een seminarweek, met deze keer als thema ‘Politischen Bildung’ (oftewel ‘politieke vorming’). Een relatief saai thema als ik dat zo hoor, maar ook een tijd dat ik Jule weer zie! (Mega toevallig, want van de groep van 28 jongeren van de eerste seminarweek, zijn er maar 5 ingedeeld bij deze seminardagen; waaronder Jule en ik!)

Verder merk ik dat de kerk hier graag heeft dat ik mijn tijd hier verleng; mijn gastgezin, maar ook de kerkenraad hebben mij er al een paar keer op aangesproken. Toch blijf ik (nu nog in elk geval) vast houden aan mijn afgesproken eindtijd. Ondanks dat ik het fijn vind om iets te kunnen betekenen, merk ik dat het leven en werk hier ook best eenzaam is. De verhalen die ik van vrienden hoor over verjaardagen, avondjes bioscoop, drankjes doen in de stad en het gemakkelijk ‘gewoon even afspreken’ doen me veel. Het besef dat ik dat hier niet goed kan (door gebrek aan jonge mensen hier en mijn verre afstand naar de stad) raakt me. Des te meer ben ik dankbaar voor mijn goede gastgezin en voor de ontzettend fijne situatie in Nederland; waar ik familie én vrienden in mijn buurt heb. Daar waar ik in Nederland vaak het idee had dat afspreken energie kost, merk ik hier hoeveel meer energie alleen zijn kost.

Onder het motto ‘culturele uitwisseling’ probeer ik sinterklaas hier heel hard door te drukken. Ze kennen sinterklaas hier wel, maar niet in onze vorm (op 6 december mogen zij hun schoen zetten). We hebben als gezin het Sinterklaasjournaal gekeken en ik heb vanuit Nederland (schoen)cadeautjes mee om sint te vieren. Toen ik vertelde dat ik gewend ben met sint cadeautjes te krijgen en met kerst lekker te eten werd dat maar gek gevonden (hier krijgen ze veel cadeaus met kerst en met sint op 6 december iets kleins). De nieuwe favoriete uitspraak van Karsten en Silke is onderhand dus ook “we vieren dit jaar Duitse sinterklaas en Nederlandse kerst” (tevens is de omgekeerde variant de nieuwe uitspraak van de kinderen hier).

Het gaat goed dus met me (ook al is het niet altijd gemakkelijk) en ik kijk erg uit naar de komende seminarweek en de kerstperiode!

Ik laat van me horen :) Voor nu Duitse kusjes en knuffels!

Mit freundlichen Grüßen,

Anna

PS: Ik lees net wat oude blogs door en zie dat ik daar een beetje mopper over de ontbrekende regels. Afgelopen zondag hebben we nu dan dus echt regels gemaakt met de kids samen!Positief puntje dus

Herbstferien

Yes! Beetje laat, maar hij is er weer; de nieuwe blog-update; dit keer vanuit een rijdende trein, want ik ben onderweg naar huis! :) Afgelopen twee weken was er herfstvakantie in Duitsland en hielden ook veel clubs van de kerk, waar ik aan meewerk, hun pauze. Door die rust, was er dus tijd voor leuke dingen!

De eerste week was heel ontspannen; maandag heb ik in Hamburg doorgebracht met Silke, Ronja en Felix (waar we naast sightseeing en shoppen, ook E-scooter hebben gereden!). Dinsdag was de emotionele-huil-schoonmaak-dag; naast een zwaar gesprek met een vrouw uit mijn kerk, heb ik de meest depressieve film in de bioscoop gezien die avond (en verder mijn tijd gevuld met schoonmaken).

Van woensdag op donderdag was ik uitgenodigd om bij Annette te komen slapen, wat erg gezellig en fijn was. Woensdag hebben we gezwommen, haar nieuwe keuken 100 maal bewonderd en hebben we hard gewerkt voor het ponykamp wat eraan zat te komen. Daarnaast heb ik weer lesjes Nederlands mogen geven aan haar kinderen! (Echt mega schattig; ze willen alle drie heel graag Nederlands leren en echt alles wat ze maar kunnen bedenken moet ik hen aanleren. Als jullie ooit langskomen, kunnen jullie daar in elk geval Nederlands praten!).

Verder in de week heb ik nog een dag "belevingspedagogiek" -les gehad, een hele dag saaie vergaderingen bijgewoond en (toen nog) vrijwillig mee gezongen in een koor (want wat gaat dat vals zeg! Ik heb echt de neiging niet mee te zingen met kerst, want het is echt niet aan te horen haha). Ondanks dat het ook voor mij een rustige week had kunnen worden, is de eerste week dus zo weer mega vol geworden.

De tweede week van de vakantie was gevuld met de zogenoemde "Reiterfreizeit". Een ponykamp, georganiseerd vanuit het kerkverband van het noorden. Het was een oprecht hele gezellige (en ook best vermoeiende) week. Elke dag hadden onze 28 kinderen 's ochtends en 's middags twee uur de tijd om 10 speciaal voor ons aangewezen pony's te verzorgen en ermee te leren rijden. Het idee was dat de leiding niet mocht rijden, maar toen er op woensdag de vraag kwam of ik het ook wou proberen, heb ik (twijfelachtig) "ja" gezegd. Ik heb kort gedraafd en héél veel pirouettes gedraaid met mijn paard. Zo bleek maar weer dat paardrijden niet echt mijn sport is :)

Naast het paardrijden bleef er nog tijd over voor leuke spelletjes, een fakkeltocht, een filmavond en moest er elke dag tijd worden gemaakt om de Edeka (= +/- de Albert Heijn van Duitsland) te bezoeken. Ook was er ruimte voor stille tijd in kleine groepjes (ik had 7 hele schattige meisjes!) en werd er veel en graag gezongen door onze groep.

De sfeer op het ponyhof was echter wel vaak grimmig; zo was er een "Reitlehrerin" die met al haar leerlingen ruzie leek te krijgen (en niet bang was om een kind dan met grof gevloek de grond in te stampen) en interesseerde het veel medewerkers niet of er hygiënisch werd gekookt en of er wel genoeg eten zou zijn. Gelukkig hadden wij, wonder boven wonder, hele lieve docenten die de paardrijlessen gaven en leek het enthousiasme van onze groep niet rembaar te zijn, ondanks de hele situatie. Met een toffe bonteavond donderdag was het feest compleet.

Ook heb ik deze paardrijweek mijn verjaardag gehad! 18 jaar alweer! Wat heb ik daar op gewacht, want nu kan ik eindelijk zelf met de auto overal heen, in plaats van constant een taxi nodig te hebben. Fijn en ook praktisch dus! Ik heb lieve kaartjes uit Nederland ontvangen en heb het hier gevierd met de kinderen van het ponykamp, met mijn gastgezin en nog een paar mensen uit de kerk die langs kwamen. Mentaal had ik me al voorbereid op het niet vieren van mijn verjaardag dit jaar, dus dat er toch nog mensen aan gedacht hadden was extra speciaal. Dank nog aan iedereen die me heeft geappt, gebeld of wat liefs heeft gestuurd!

Toen ik vrijdag thuis kwam was ik kapot en moest ik echt mn laatste restjes energie verzamelen om zaterdag naar een museum en een musical van Ronja te gaan. Gelukkig was het echt een vette musical dus dat scheelt weer :)

Verder gaat het goed met mij. Vandaag, zondag 20 oktober, werd ik aangesproken door een vrouw die al jaren woont in Duitsland, maar oorspronkelijk komt uit Zweden. Wat heerlijk om te praten met een "lotgenoot". Ze snapte mijn vermoeidheid zo goed en al helemaal hoe vermoeiend opmerkingen als "de taal en cultuur zijn vrijwel gelijk toch?" zijn. Ze vertelde me dat als mensen naar Afrika gaan, anderen nog kunnen snappen dat er een cultuurshock is en dat de taal lastig zijn kan, maar dat mensen die verhuizen naar een buurland dit begrip vaak niet krijgen. Wat heerlijk vond ik dat om te horen, want ik krijg (jammer genoeg) nog zo vaak te horen dat "Nederland en Duitsland eigenlijk niet verschillen" en dat "de taalbarrière best mee valt". Liselot en haar man hebben me zo'n boost gegeven vandaag, om ook weer in te zien dat ik best mag aangeven dat het zwaar is.

Het was dus, ondanks de vakantie, een best hectische, maar mega leuke tijd! Ik merk dat ik in een fase kom waarin luisteren naar Duits me steeds minder en minder energie kost. Een positieve vooruitgang dus. Komende week ben ik in Nederland en daar verheug ik me ook al reuze op!

Voor nu ga ik nog even genieten van de rust, want bij al mijn overstappen, is het pure paniek. Geloof het of niet lieve mensen, maar reizen met de DB, is ongeveer hetzelfde als reizen met een auto die kapot is; constant onzekerheid over of je nog verder kunt komen. Kusjes en tot snel!

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna