Afgelopen week ben ik naar Rendsburg gegaan en wat heb ik daar weer veel (lieve) vragen over gekregen. Ik heb geprobeerd alles zo kort, maar duidelijk mogelijk samen te vatten in het stuk hieronder. Als er toch nog vragen zijn, mag je me gerust appen of ze hieronder stellen! Kusjes

Donderdagochtend 8:15. De wekker ging. Met zin stapte ik mijn bed uit, maar direct voelde ik me verschrikkelijk misselijk. "Oh nee hè, niet nu." Zou het komen van de spanning of was ik gewoon echt ziek geworden? Ondanks m'n zieke gevoel besloot ik toch kleren aan te doen en een kopje thee met melk en een halve banaan te eten. Wonder boven wonder viel dit goed en kon ik, zonder me verschrikkelijk te voelen, gewoon naar het station gaan. Ik vertrok op donderdagochtend om 10:09 en bereikte Hamburg Hbf (Hauptbahnhof) om 14:14. Wat een groot en druk station en wat een hoop mensen! De spanning voelde ik in m'n lichaam bij het uitstappen. Bij de uitgang 'Kirchenallee' had ik pas rond 4 uur afgesproken met mijn contactpersoon Karsten en dus had ik eerst nog wat tijd om even rond te lopen in Hamburg (en een ijsje te eten :)).

Na een telefoontje waarbij we elkaar slecht verstonden, vond ik Karsten (met zijn ouders) op de afgesproken plek. Gek en leuk om hem in het echt te zien; zeker na alle appjes, belletjes en Skype gesprekken. Na 1,5 uur rijden met de auto kwamen we aan bij zijn huis, net iets buiten Rendsburg, waar ik mee mocht eten en tevens die nacht mocht verblijven. Aan tafel werden de (in mijn ogen) meest stereotype vragen gesteld als 'Eten alle Nederlanders kaas' en 'Staan er overal tulpen in Nederland'?. Uiteraard heb ik beide vragen met een volmondige 'ja' beantwoord. ;) Tijdens het eten kwam ik erachter hoe moe ik eigenlijk was. De lange treinreis, de nieuwe mensen en het constant nadenken bij de gesprekken hadden me zeer vermoeid. Het besef dat er nog een vol geplande avond aan zat te komen vond ik niet heel fijn, maar heb ik me toch maar overheen gezet.

Het avond-plan was als volgt: eerst langs m'n gastgezin om kort kennis te maken en vervolgens door naar de kerk om een vergadering mee te kijken. Na het eten stapte ik vol goede moed en gezonde spanning de auto in om mijn nieuwe thuis te gaan zien. Karsten belde aan en er werd open gedaan door een hele drukke en enthousiaste vrouw, genaamd Ute. Ze had erg veel zin in mijn komst! Licht overdonderd stapte ik binnen en gaf ook de man des huizes, Kock, een hand. Van Ute kreeg ik een rondleiding en ze oogde onzeker over hoe ik alles vond. Wel zeker tien keer heeft ze gecheckt of ik mijn kamer echt mooi genoeg vond. Ook de zoon (21), waarvan ik de naam vergeten ben, heb ik gezien bij de rondleiding.

Na de rondleiding gingen we zitten en besefte ik me dat dit mijn thuis zou worden en dat ik me hier dus thuis moest gaan voelen. Een eng idee vond ik dat, want de drukte van Ute botste zeer met mijn vermoeide hoofd. In 10 minuten kreeg ik de basis-informatie; een inkijkje in het huis en ook kreeg ik de mededeling dat ondanks dat ze 157 pleegkinderen in huis hebben gehad, ze hoopten dat ze niet te streng zouden zijn. Voor alle 157 kinderen moesten ze dat wel zijn namelijk, omdat dat altijd kinderen zijn geweest die uit puingezinnen kwamen en daar erg behoefte aan hadden. Die mededeling was niet fijn en ook de drukte viel me in het verkeerde keelgat. Met lood in m'n schoenen liep ik het huis uit, op naar de vergadering.

De vergadering duurde lang (zo'n 2 uur) en ik begreep er niet veel van. Op de weg terug naar het huis van Karsten heb ik gehuild; eventjes was het me allemaal teveel. Gelukkig zag hij in hoe moe ik was en bij hem thuis hebben we, met zijn vrouw erbij, doorgepraat over mijn ervaringen. Ik voelde me gezien en op m'n gemak. Hij gaf aan dat zijn huis een back-up kon zijn, voor als het daadwerkelijk niet zou gaan klikken met m'n gastgezin.

De volgende dag mocht ik uitslapen en heb ik van Karsten een rondleiding gehad in de kerk en in de stad. Daar waar ik de stad eerst vooral duf vond ogen, liet hij me ook de 'pareltjes' zien van de stad en ook dat gaf rust. 'S middags mocht ik nog heerlijk bij ze lunchen (met een soort Deens gerecht; poffertjes maar dan dikker en met de smaak van oliebollen) en heb ik met Karsten's vrouw en dochter (16) muziek gemaakt en gezongen. Aan zulke ontspanning had ik ook zeker wel behoefte, want ik was echt nog moe van de dag ervoor.

Om 15:57 vertrok de trein, vanuit Rendsburg deze keer, terug naar Nederland. M'n geplande aankomst tijd in Apeldoorn was 21:58, maar doordat we 80 minuten vertraging hadden, miste ik mijn trein en kon ik nog maar net in Nederland komen, in Hengelo. Daar werd ik opgehaald door m'n hele lieve ouders en half 12 waren we dan eindelijk terug in Apeldoorn.

Het was een vermoeiende tijd in Rendsburg, maar ook goed om dit zo te hebben gedaan. Ik ben blij nog even thuis te zijn en ben benieuwd wat de tijd daar me zal brengen. Voor nu is het vooral een kwestie van 'de laatste restjes' afronden en afsluiten in Nederland. Als ik ben aangekomen en gesetteld, zal ik weer een nieuwe update plaatsen!

Mit freundlichen Grüssen,

Anna

PS: later vandaag komen er ook daadwerkelijk foto's in de nieuwe fotoserie :) Is even uitvogelen, maar komt goed!