Daar zit ik dan. Tussen al mijn eigen troep, snel een nieuwe blog te schrijven. Er is namelijk een duidelijk besluit genomen over mijn verblijf hier: aankomende zaterdag neem ik ‘vakantie’ van mijn werk en ga ik terug naar Nederland. Iets wat heel erg dubbel voelt. Ik heb zin weer naar Nederland te gaan, maar geen zin hier te vertrekken.

Het valt me zwaar om afscheid te nemen. Omdat ik het niet wil, maar ook omdat het eigenlijk niet kan. Tegen de adviezen in ben ik vandaag toch nog langs Annette geweest; mijn steun en toeverlaat van dit jaar. Huilend heb ik afscheid genomen van haar en haar kinderen, die niet begrepen waarom ik nou weg moest. Het gesprek bij de deur waardoor ik naar buiten moest was ook langer dan normaal; gewoon om alles nog eventjes uit te stellen. Zeker haar tweede zoon ga ik missen. Hij rende tot het einde van de straat mee, waarna we een snelle ‘ik ga je missen!’ riepen en ik dan echt weg reed.

Donderdag en vrijdag ga ik hier nog meehelpen hout te zagen voor de verwarming van het huis hier en pak ik nog mijn laatste spulletjes bij elkaar. Zaterdag ochtend gaan Karsten en ik dan na het ontbijt snel weg; op naar Apeldoorn. Dat is het plan tenminste; als idioten volgen we hier het nieuws om te zien of er niks veranderd aan de huidige grens-situatie. Dat heeft uiteindelijk ook de doorslag gegeven geloof ik. Sinds vandaag gaat Schleswig Holstijn namelijk al op slot voor (ook Duitse) dagjestouristen en een volledige ‘bundeslandgrenssluiting’ is niet ondenkbaar. Even duimen dus dat de situatie zoals hij nu is zich niet verandert tot ik terug ben (en Karsten ook weer terug thuis is).

Ik heb hier beloofd dat zodra ik terug ben in Nederland, ik daar ook van huis uit nog mee werk aan de kerk hier. Ook hebben we afgesproken dat zodra de situatie hier weer rustiger is geworden, ik weer langs kom om nog echt afscheid te nemen. De snelheid waarmee dat nu gaat is gek en ook heb ik het gevoel niet duidelijk genoeg te kunnen zeggen hoe dankbaar ik ben. Toch ben ik dat wel heel erg; de mensen hier voelen onderhand echt aan als familie en ze hebben ontelbaar veel voor mij gedaan!

Ik ga weer door met inpakken! Tot snel lieve Nederlanders :)

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna:)