Het is alweer (hiep hooi!) december en dat betekent: bijna een thuis-vakantie!

De afgelopen tijd heb ik me weer goed vermaakt; er was een hallenvoetbaltoernooi (we zijn ene laatste geworden en desondanks het beste team uit Rendsburg van de afgelopen jaren, omdat er gewoon telkens geen team heen ging), heb ik veel verjaardagen meegevierd (zo werd Hauke 50 en hebben we daar heerlijk gegeten) en gingen de voorbereiding voor de drie(!) kersttheaterstukken waarbij ik mee help, gewoon door.

Het is alweer (hiep hooi!) december en dat betekent: bijna een thuis-vakantie! De kerst blijf ik nog hier, maar met oud en nieuw ben ik thuis (en wat heb ik daar zin in). Vandaag nog precies 1 week! #iktelaf

De afgelopen tijd is er veel gebeurd, ook in betrekking tot God. Het leek me mooi om van wat dingen te berichten waarin ik God (soms ook niet) gemerkt heb. Een andere structuur dus, maar met gewoon nog hetzelfde geneuzel.

God spreekt

Naast vele gezellige verjaardagen, een voetbaltournooi (waarbij we enerlaatste werder) en veel voorbereidingen voor kerst-theaterstukken, had ik ook mijn 2e seminarweek: mijn Politische Bildung in Braunschweig. Een week met redelijk saaie lesstof, zoals ik al wel had verwacht. Desondanks was mijn week niet saai, want ik heb weer veel nieuwe mensen mogen leren kennen en ook Braunschweig ontdekt. Alle bijna 100 vrijwilligers die een BFD doen dit jaar kwamen in deze seminar bij elkaar; een grote groep, met ook veel christenen. Al snel ontdekten we de muziekruimte die het hostel had en besloten we elke ochtend en avond bij elkaar te komen om te zingen en te luisteren naar een korte overdenking, geschreven door een van mijn mede-deelnemers. Voor deze gezamenlijke tijd ben ik super dankbaar! Het doet me goed om samen voor God te zingen en ook de overdenkingen waren pakkend. Zo ging één van de overdenkingen over werken ‘voor God’ maar niet ‘met God’. Een meisje hield een verhaal over hoe ze haar werk deed, hoe dat haar veel energie kostte en hoe ze dat al die tijd zonder God had gedaan. Iets wat bleef hangen en wat ik herkende van mijn werk hier. Ik ben zo druk met dingen voorbereiden voor de kerk, maar het belangrijkste aspect miste: mijn samenwerking daarbij met God!

Die nacht heb ik het verhaal nog rustig laten bezinken en ik besefte me hoe dit niet zomaar een verhaal was, maar hoe God, door dit meisje heen, heel persoonlijk tot mij sprak. Het meisje heb ik de volgende ochtend met het ontbijt nog opgezocht en hartelijk bedankt, waarna ik snel mijn spullen moest pakken, want de week was alweer om.

Met deze eye-opener (en vieze was) kwam ik terug ‘thuis’, waar het normale leven gewoon weer door ging. Met de gedachte van ‘samenwerken met God’ heb ik die week thuis al mijn voorbereidingen voor de tienergroep van vrijdagavond omgegooid. In gebed met God heb ik opnieuw de avond voorbereid en iets geschreven over dat het belangrijk is om te zien hoe God kijkt naar ons leven (niet hoe anderen mensen of wijzelf dat misschien wel eens heel kritisch en veroordelend doen). Of en hoe het aankwam weet ik niet goed; ik kan mijn tieners moeilijk inschatten, maar ik ben in elk geval erg blij met deze eye-opener.

God kent het grote plaatje

Ook hadden we vrijdag 6 december, na de tienerclub, een vergadering om te praten over hoe het nou verder moet met de kinderclubs nu onze dominee stopt. Het doel van ‘Kids in Action’ was “kinderen bereiken die niet zo bekend zijn met de kerk”; een doel wat al een tijdje niet werd gehaald. De week voorafgaand aan de vergadering schoot het idee van Sportfreaks in mijn hoofd; “dat zou ook nog wel eens kunnen werken hier misschien…”. Het plan voor hoe dat dan hier zou kunnen werken had ik goed uitgewerkt en ook had ik veel mensen uitgenodigd om die avond aanwezig te zijn. Aan deze vergadering hechtte ik dus ook echt wel veel waarde!

Ook mijn tieners waren uitgenodigd, een idee van de dominee. Bij de club merkte ik al dat ze nog weinig puf hadden om erheen te gaan. Toen er eentje aangaf echt geen zin te hebben in een ‘duffe vergadering’, kon ik het niet laten om te zeggen dat het ook prima was als ze niet zou komen; het was tenslotte niet iets verplichts. Ze had het idee dat de club zo moest zijn zoals het vroeger was en oogde niet open-minded. Voor mij zou het dus haast fijner zijn, dacht ik, als ze er niet bij zou zijn.

Toch besloot ze te komen en naast mijn tieners, de dominee en een leidster die aangaf te willen stoppen, was er uiteindelijk niemand. Desondanks heb ik maar gewoon mijn praatje gehouden en met de tijd werd dit specifieke meisje enthousiaster en enthousiaster. Wat was ik dankbaar dat ze toch gekomen was! De drie tieners hebben uiteindelijk met het idee ingestemd en hebben gezegd bereid te zijn om zo’n soort concept hier op te zetten. Dit enthousiasme bij deze mensen had ik niet verwacht en ik ben God ook echt heel dankbaar dat hij de dingen leidt en in zijn hand heeft. Als het aan mij lag, waren de tieners niet gekomen, maar gelukkig zag God dit anders.

De andere kant

Toch gaat ook niet alles zo goed en mooi. Zo hadden we met z’n 4e (de drie tieners en ik) afgesproken om later deze week bij elkaar te komen om over ‘Kids in Action’ te praten en kreeg ik een kwartier voordat ik het meest enthousiaste meisje zou ophalen, een appje dat ze thuis moest blijven. Iets waar ik mega van baalde, ook omdat ze daarna niet meer te bereiken was en de reden dat ze er niet bij zou zijn heel vaag was voor ons. We hebben desondanks de vergadering door gezet en ook kwam Annette er nog bij om ons te ondersteunen. Iets waar ik haar erg dankbaar voor ben.

Daarnaast moet ik ook toegeven dat ik ook vragen stel aan God, die onbeantwoord (lijken te) blijven. Iets wat lastig is en soms ook wel frustrerend, maar wat er jammer genoeg ook bij hoort. Zo snel als dat ik op de seminar door had dat God ook echt persoonlijk tot mij sprak, zo langzaam gaat dat vaak met andere dingen die ik aan hem voorleg. Soms merk ik pas na jaren dat God door mij heen heeft gewerkt, zonder dat ik het al die tijd heb doorgehad. Niet alles gaat hier dus over rozengeur en zonneschijn.

Verder gaat het goed met mij; ik word veel uitgenodigd om bij mensen langs te komen en heb ook zelf gevraagd aan een lieve mevrouw uit mijn kerk die uit Zweden komt om een keertje samen te komen. Ik merk dat ik het fijn vind om met andere buitenlanders samen te komen, omdat je elkaar goed begrijpt. Iemand sprak me afgelopen week aan op het feit dat ik wel geluk heb, omdat ik word gezien als een ‘positieve buitenlander’ en dat klopt en merk ik ook. Hij vertelde dat het herkomstland echt wel verschil maakt in de reactie van andere mensen. Nederland wordt hier gezien als een goed en welvarend land, met op een heel aantal vlakken voorlopend of in elk geval gelijk aan Duitsland. Dit is anders bij bijvoorbeeld Polen; een land waar ook veel immigranten vandaan komen, maar met een slechter imago. Dit besef maakt me reuze dankbaar en pusht me ook om nog liefdevoller om te gaan met buitenlanders die dit voorrecht niet hebben.

Toch moet ik ook wel zeggen dat ik een beetje heimwee heb; deze weken tot oud en nieuw lijken langzamer te gaan dan ooit. Ik heb dus zin om jullie weer te zien!

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna