Yes! Beetje laat, maar hij is er weer; de nieuwe blog-update; dit keer vanuit een rijdende trein, want ik ben onderweg naar huis! :) Afgelopen twee weken was er herfstvakantie in Duitsland en hielden ook veel clubs van de kerk, waar ik aan meewerk, hun pauze. Door die rust, was er dus tijd voor leuke dingen!

De eerste week was heel ontspannen; maandag heb ik in Hamburg doorgebracht met Silke, Ronja en Felix (waar we naast sightseeing en shoppen, ook E-scooter hebben gereden!). Dinsdag was de emotionele-huil-schoonmaak-dag; naast een zwaar gesprek met een vrouw uit mijn kerk, heb ik de meest depressieve film in de bioscoop gezien die avond (en verder mijn tijd gevuld met schoonmaken).

Van woensdag op donderdag was ik uitgenodigd om bij Annette te komen slapen, wat erg gezellig en fijn was. Woensdag hebben we gezwommen, haar nieuwe keuken 100 maal bewonderd en hebben we hard gewerkt voor het ponykamp wat eraan zat te komen. Daarnaast heb ik weer lesjes Nederlands mogen geven aan haar kinderen! (Echt mega schattig; ze willen alle drie heel graag Nederlands leren en echt alles wat ze maar kunnen bedenken moet ik hen aanleren. Als jullie ooit langskomen, kunnen jullie daar in elk geval Nederlands praten!).

Verder in de week heb ik nog een dag "belevingspedagogiek" -les gehad, een hele dag saaie vergaderingen bijgewoond en (toen nog) vrijwillig mee gezongen in een koor (want wat gaat dat vals zeg! Ik heb echt de neiging niet mee te zingen met kerst, want het is echt niet aan te horen haha). Ondanks dat het ook voor mij een rustige week had kunnen worden, is de eerste week dus zo weer mega vol geworden.

De tweede week van de vakantie was gevuld met de zogenoemde "Reiterfreizeit". Een ponykamp, georganiseerd vanuit het kerkverband van het noorden. Het was een oprecht hele gezellige (en ook best vermoeiende) week. Elke dag hadden onze 28 kinderen 's ochtends en 's middags twee uur de tijd om 10 speciaal voor ons aangewezen pony's te verzorgen en ermee te leren rijden. Het idee was dat de leiding niet mocht rijden, maar toen er op woensdag de vraag kwam of ik het ook wou proberen, heb ik (twijfelachtig) "ja" gezegd. Ik heb kort gedraafd en héél veel pirouettes gedraaid met mijn paard. Zo bleek maar weer dat paardrijden niet echt mijn sport is :)

Naast het paardrijden bleef er nog tijd over voor leuke spelletjes, een fakkeltocht, een filmavond en moest er elke dag tijd worden gemaakt om de Edeka (= +/- de Albert Heijn van Duitsland) te bezoeken. Ook was er ruimte voor stille tijd in kleine groepjes (ik had 7 hele schattige meisjes!) en werd er veel en graag gezongen door onze groep.

De sfeer op het ponyhof was echter wel vaak grimmig; zo was er een "Reitlehrerin" die met al haar leerlingen ruzie leek te krijgen (en niet bang was om een kind dan met grof gevloek de grond in te stampen) en interesseerde het veel medewerkers niet of er hygiënisch werd gekookt en of er wel genoeg eten zou zijn. Gelukkig hadden wij, wonder boven wonder, hele lieve docenten die de paardrijlessen gaven en leek het enthousiasme van onze groep niet rembaar te zijn, ondanks de hele situatie. Met een toffe bonteavond donderdag was het feest compleet.

Ook heb ik deze paardrijweek mijn verjaardag gehad! 18 jaar alweer! Wat heb ik daar op gewacht, want nu kan ik eindelijk zelf met de auto overal heen, in plaats van constant een taxi nodig te hebben. Fijn en ook praktisch dus! Ik heb lieve kaartjes uit Nederland ontvangen en heb het hier gevierd met de kinderen van het ponykamp, met mijn gastgezin en nog een paar mensen uit de kerk die langs kwamen. Mentaal had ik me al voorbereid op het niet vieren van mijn verjaardag dit jaar, dus dat er toch nog mensen aan gedacht hadden was extra speciaal. Dank nog aan iedereen die me heeft geappt, gebeld of wat liefs heeft gestuurd!

Toen ik vrijdag thuis kwam was ik kapot en moest ik echt mn laatste restjes energie verzamelen om zaterdag naar een museum en een musical van Ronja te gaan. Gelukkig was het echt een vette musical dus dat scheelt weer :)

Verder gaat het goed met mij. Vandaag, zondag 20 oktober, werd ik aangesproken door een vrouw die al jaren woont in Duitsland, maar oorspronkelijk komt uit Zweden. Wat heerlijk om te praten met een "lotgenoot". Ze snapte mijn vermoeidheid zo goed en al helemaal hoe vermoeiend opmerkingen als "de taal en cultuur zijn vrijwel gelijk toch?" zijn. Ze vertelde me dat als mensen naar Afrika gaan, anderen nog kunnen snappen dat er een cultuurshock is en dat de taal lastig zijn kan, maar dat mensen die verhuizen naar een buurland dit begrip vaak niet krijgen. Wat heerlijk vond ik dat om te horen, want ik krijg (jammer genoeg) nog zo vaak te horen dat "Nederland en Duitsland eigenlijk niet verschillen" en dat "de taalbarrière best mee valt". Liselot en haar man hebben me zo'n boost gegeven vandaag, om ook weer in te zien dat ik best mag aangeven dat het zwaar is.

Het was dus, ondanks de vakantie, een best hectische, maar mega leuke tijd! Ik merk dat ik in een fase kom waarin luisteren naar Duits me steeds minder en minder energie kost. Een positieve vooruitgang dus. Komende week ben ik in Nederland en daar verheug ik me ook al reuze op!

Voor nu ga ik nog even genieten van de rust, want bij al mijn overstappen, is het pure paniek. Geloof het of niet lieve mensen, maar reizen met de DB, is ongeveer hetzelfde als reizen met een auto die kapot is; constant onzekerheid over of je nog verder kunt komen. Kusjes en tot snel!

Mit Freundlichen Grüßen,

Anna