... is iets waar ik nooit echt goed in ben geweest. En dan heb ik het niet over de keuze 'fanta of cola', maar keuzes die daadwerkelijk een belangrijk verschil maken in m'n leven. Toch moet ik er nu echt aan geloven, want er móet een keuze komen.

Het leek me mooi om, naaste de vette verhalen die hier gaan komen, ook de kwetsbare en moeilijke kanten te delen. Één van die moeilijke kanten is het kiezen.

Een tijd terug was het nog maar een idee; 'werken in Duitsland, iets met jongeren, mensen helpen die het echt nodig hebben, gewoon omdat ik voel dat God me trekt naar Duitsland'. Hartstikke vet, een vrijwilligerswerk-reis maken die niemand anders nog gemaakt heeft, maar ook een hele verantwoordelijkheid. Ik moest zelf van alles gaan regelen en contacten gaan leggen in een land waar ik nog 0,0 contacten had. Om te zorgen dat ik op een plek zou komen, waar ik me echt thuis zou voelen, moest ik gaan filteren; keuzes maken dus. Wat wil ik wel doen en wat niet? Wil ik ook werken met ouderen of alleen met kinderen? Maakt de omgeving me iets uit? Hoe lang wil ik weg en welke stroming kerk zoek ik?

Lang heb ik deze vragen voor me uitgeschoven, onder het motto "als God mij echt ergens wil hebben, zorgt hij daar wel voor". Als m'n ouders er naar vroegen werd ik geïrriteerd of gaf ik vage antwoorden, bang om een foute keuze te maken. Toch heb ik door het afgelopen schooljaar heen wel heel wat afgezocht op vele websites, op zoek naar mijn tussenjaarplek.

Na veel filteren zijn er toch uiteindelijk twee plekken uitgekomen;

Als eerst een plek in het noorden van Duitsland. Een kleine gemeente, waar ze mijn hulp hard nodig hebben en ik heel erg welkom ben. Het is een plek met een gastgezin, soepele regels wat betreft de lengte van m'n verblijf (ik heb er zelf veel inspraak in) en van de twee plekken is deze plek het dichtstbij huis. Echter, is de kans op eenzaamheid hier het grootst, omdat het zo'n kleine gemeente is, ze eigenlijk nog geen ervaring hebben met vrijwilligers zoals ik en ik niet in een team werk.

De tweede plek waar ik heen kan is een plek in de buurt van het Zwarte Woud, in het zuiden van Duitsland. Een grote gemeente, met veel uitdagend en aansprekend werk. Ze hebben veel ervaring met vrijwilligers en kan daar veel van leren. Bovendien werk ik in een team. Maar ook hier zijn er nadelen; zo moet ik blijven in deze kerk tot eind juli, terwijl ik liever april terug zou komen. Ook moet ik zelfstandig wonen (met weer kans op eenzaamheid) en de volledige zorg voor mezelf dragen die hierbij komt kijken.

Twee mooie plekken, met zo allebei z'n voor- en nadelen. Het grootste verschil? In het noorden heeft de kerk voornamelijk iets aan mij en in het zuiden andersom.

Dit is ook het punt waarop ik m'n keuze wil baseren. Vanmiddag appte een vriendin mij terug, toen ik haar deze kwestie voorlegde: "Waarom wil je naar het buitenland?". Niet specifiek 'waarom Duitsland', maar heel algemeen 'waarom wil je weg'. Toen kwam het in me op dat ik vanaf het begin af aan eigenlijk al riep dat ik kleine kerken wou helpen en dat Duitsland me trok, omdat hier veel behoefte is aan steun in kleine gemeentes. Noord past beter bij dit beeld dus.

Maar ik zou mij niet zijn als ik ook hierover niet nog eeuwen kan door twijfelen. Na het telefoongesprek van vanmorgen met het zuiden was ik helemaal overdonderd; dusdanig overdonderd dat ik m'n afspraak met een vriendin voor vandaag heb verzet, om m'n hoofd leeg te maken en te kunnen nadenken. De keuze moet echt gemaakt worden. Morgenmiddag wil het zuiden weten van mij of ik voor hen kies of niet. Waar wil God mij hebben? Word ik inderdaad eenzaam als ik naar het noorden ga? Mag ik bidden voor een teken of kies ik toch altijd wel het juiste? Wat vinden m'n ouders? M'n moeder was eerst team noord, maar na het telefoongesprek van vanmorgen was ze toch ook erg enthousiast over het zuiden. M'n vader heeft het telefoongesprek gemist en minder zicht op hoe het in het zuiden is. Daarnaast herhalen ze allebei heel lief dat ik geen foute keuze kan maken, maar toch...

Kortom; keuzestress. Met het idee van vertrekken naar het noorden ga ik vannacht slapen en ik ga kijken of ik morgen wakker word met nog steeds een gerust gevoel hierbij.

Voor nu zet ik mijn hoofd uit. Genoeg gedacht en gedaan vandaag. Slaap lekker allemaal :)

Freundlichen GrüBen,

Anna